داستان‌نویسی یک دروغ‌گویی حسابی است!

عنوان داستان : زمانی که خروس ها گریه می کنند
نویسنده داستان : سعید امیری بهابادی

زمانی که خروس ها گریه می کنند

فصل اول : لانه ی درندگان

اِیتِن، هیچ گاه این اسم رو فراموش نمی کنم؛ پدرم ژنرال آدام براش، مردی بسیار میهن پرست بود فردی که اولین درسش به فرزندان فداکاری در راه وطن بود یک چنین فردی برای وطنش هر کاری می کرد. اِیتِن نام عملیاتی در جبهه غربی جنگ بود که سال قبل اتفاق افتاد ؛ ارتش ما زیر فشار شدید نیروی دشمن قرار داشت، ارتش تصمیم گرفت با انجام عملیات بسیار بزرگی ورق جنگ رو در این جبهه برگردونه اما انجام عملیات بزرگ می تونست همونطور که پیروزی بزرگی رو رقم بزنه، باعث شکست بزرگی هم بشه به همین دلیل ارتش تصمیم گرفت دو عملیات همزمان که یکی از اونها به صورت انحرافی و جهت پرت کردن توجه دشمن باشه انجام بده، در ارتش برای انجام این عملیات که نوعی خودکشی برای سربازان حاضر در اون بود تصمیم گرفته شد که سربازان بی تجربه و یا دارای مشکلات جسمی و روحی استفاده بشه ، همین امر باعث شد جاسوسان دشمن نسبت به اصلی نبودن حمله اول مشکوک بشوند. ارتش برای مطمئن کردن جاسوسان از اصلی بودن این حمله تصمیم گرفت تا یکی از فرماندهان درجه بالای خودش رو قربانی کنه و پدر من که فردی بسیار وطن پرست بود و این کار رو اوج فداکاری در راه وطن می دید فرماندهی این حمله رو بر عهده گرفت ، تا دشمن به اصلی نبودن این حمله شک نکنه حمله ای که طبق انتظارات توانست توجه دشمن رو جلب کنه اما با پاسخ وحشتناک دشمن همراه شد پاسخی که نزدیک به پنج هزار نفر از سربازان مبتدی و دارای مشکل رو به کام مرگ کشید مرگی که پدر عزیز من روهم بلعید ، هرچند باعث پیروزی نهایی ما و عقب رانده شدن ارتش دشمن از جبهه غربی جنگ شد .

لعنت به این ساختمان (رو به روی مرکز فرماندهی کل ارتش ) هنوز یک هفته از زمانی که بدن تکه تکه ی پدرم رو از این ساختمان نحس تحویل گرفتم نگذشته، حالا دوباره به اینجا احضار شدم .  کاملا مشخصه ارتش به شدت با کمبود نیرو مواجه شده وگرنه این اصلا درست نیست که من به این سرعت احضار بشم ؛معلوم نیست چه ماموریتی قراره به من سپرده بشه.

وارد ساختمان می شود . اولین چهره ای که نظرش را جلب می کند، چهره ژنرال دیوید آندریش عضو کمیته جنگ است . او زیر لب می گوید : ژنرال دیوید آندریش پیر مردی قد بلند، به شدت لاغر ، استخوانی ، موهای سفید و صورتی کشیده مردی که بدون لباس ارتش در بین مردم عادی حتی یک هفته هم دوام نمی‌آورد اما این لباس آنقدر اون رو قدرتمند ساخته که کمتر کسی تو کل این کشور حتی جرات می کنه به اون نگاه کنه.

ژنرال دیوید آندریش که سرگرد براش را از دورمی بیند به سمت او می‌آید و بالحنی جدی می گوید : مشکلی پیش آمده، چرا به من خیره شدید؟

سرگرد براش دست راست خود به سینه می گزارد و با صدایی بلند می گوید : درود بر ژنرال بزرگ ارتش، خیر عالیجناب مشکلی نیست .

_ پس چرا به من خیره شده بودی؟

_ عالیجناب ، در حقیقت دیدن چهره شما من رو به یاد پدرم می انداخت!

ژنرال دیوید آندریش دست خود را بر روی شانه سرگرد می گزارد و می گوید : درسته ما همرزم های قدیمی بودیم ؛ مرگ مرد فداکار و قهرمانی مثل اون بسیار من رو ناراحت کرد ، مهم تر از همه از دست دادن فردی باتجربه و وطن پرستی مثل پدرت ضربه سختی به ارتش بود  .

_ عالیجناب من بابت ماموریتی به ارتش احضار شدم ، شما در این‌باره اطلاع دارید ؟

_ آه بله در کمیته تصمیم گرفته شد که تو مسئول آموزش یک گروهان از نیروهای پشتیبان باشی .

_ اما عالیجناب شما که وضعیت من و خانواده من رو می دونید در حال حاضر به هیچ عنوان شرایط قبول این چنین مسئولیتی رو ندارم .

ژنرال دیوید آندریش شانه سرگرد را فشار می دهد و با لحنی مهربانانه می‌گوید : شرایطت رو درک می کنم ، اما تو هم از وضعیت ارتش با خبری ، بسیاری از فرمانده ها وظایف خودشون رو به خوبی انجام نمی‌دهند؛ با این حال تو انتظار داری من مسئولیتی به این مهمی رو به افراد دون پایه و مفسد واگذار کنم؟ تو و افراد مطمئن دیگری انتخاب شدید تا این نیروها رو در مکان های مختلفی آموزش بدید ، گروهان هایی دویست نفری ، حتی بعضی از افراد قرار شده گردان های هزار نفری رو آموزش بدن ، بدون شک اگر ذره ای از میهن پرستی پدرت به تو ارث رسیده باشه تو این کار رو انجام می دی .

_بله عالیجناب من در راه این کشور هر کاری انجام میدم .اما.....

_ پس دیگه حرفی نباشه، فردا صبح یک اتومبیل به درب منزل براش فرستاده می شه و تو رو به محل حضور سرباز ها می بره. حکم فرماندهی تو در دفتر کمیته است. برو و از اونجا تحویل بگیر، می دونم آدم وطن پرستی مثل تو حتما موفق می شه .

سرگرد براش با لحنی ناراحت می گوید : بله عالیجناب من این ماموریت رو قبول می کنم .

_ خیلی هم عالی حالا می تونی بری.

_ با اجازه

سرگرد براش در حالی که از ژنرال دور می شود ، زیر لب و با خشم می گوید : لعنت به این پیرمرد !

سرهنگ شیلب که به تازگی به ستاد کل منتقل شده و در گذشته همرزم و رقیب سرگرد براش بوده ، صحبت های بین ژنرال و سرگرد را شنیده است به سمت ژنرال می رود و بعد از ادای احترام با تعجب می گوید : عذر می خوام عالیجناب ولی شما هم می دونید سرگرد براش لیاقت این ماموریت رو نداره، چرا مردی مثل اون رو انتخاب کردید؟

ژنرال لبخندی می زند و می گوید : کاملا درست می گی اون بچه اگه پدرش تو ارتش نبود الان به جای سرگرد دربان کمیته بود!

_ پس چرا اون رو انتخاب کردید؟

_ می دونی افرادی مثل اون و پدرش فقط کافیه بهشون بگی این کار برای کشوره اونا حاضرا هرکاری انجام بدن ، از آدمایی مثل اونها باید تا لحظه آخر استفاده کرد و بعد حذفشون کرد !

_حذف کرد ؟

ژنرال لبخندی می زند و می گوید : در عملیات ایتن،  چند نفر کشته شد ؟

_ پنج هزار سرباز

_ چه نوع سربازانی ؟

سرهنگ لحظه ای سکوت می کند و بعد از چند ثانیه می گوید : سربازانی که از نظر روحی و جسمی دارای مشکل بودن افرادی که ارزشی برای ارتش نداشتند !

_ پنجاه درصد درسته، اما افرادی که یازده هزار نفر رو راهی قربانگاه می کنند می تونن اجساد شش هزار از اونها رو از بین ببرند!

سرهنگ بسیار متعجب می شود و با لحنی ترسیده می گوید : یازده هزار نفر !

_ بله ما در ایتن دو هدف داشتیم ، هدف اول عقب راندن دشمن و دومی ، پاکسازی ارتش بود!

_ پاکسازی ارتش ! از معلولان درسته اما هشت هزار نفر دیگه چه افرادی بودن ؟

ژنرال دست خود را روی شانه سرهنگ می گزارد و می گوید: رنگین پوستان ، مهاجران و وطن پرستان بی ارزش  !

سرهنگ که در چهره اش وحشت مشخص است سر خود را اندکی می چرخاند ، ژنرال با لحنی جدی می گوید: این یه مسئله سری در ارتش هست .

سرهنگ به اطراف نگاه می کند افرادی که در اطراف آنها حضور دارند ، و می توانستند صحبت های آنها را بشنوند همگی لبخندی خبیثانه بر لب های خود دارند ، ژنرال سرش را به گوش سرهنگ نزدیک می کند و در گوش او می گوید : مسائل سری سر خیلی ها رو بر باد داد !

سرهنگ از ترس به عقب می رود و با صدایی لرزان می گوید : قسم می خورم این مسئله رو به گور ببرم !

_ نیاز نیست به گور ببری فقط حواست باشه جلوی هر کسی دهانت رو باز نکنی !

سرهنگ از ژنرال اجازه مرخصی می گیرد و با ترس از او دور می شود او زیر لب و لرزان می گوید : اینجا لانه ی درندگان است !

پایان بخش اول