حرفتان به مخاطب باید در روند داستان منتقل شود و نه در جملاتتان!

عنوان داستان : پرپری
نویسنده داستان : فرخنده رضاپور



به نام خدا
پرپری
پروانه کوچولو خوشحال از خانه‌اش خارج شد. گلپری پروانه، همسایه¬اش تا او را دید گفت: سلام پرپری جان کجا می‌روی؟ پرپری بال‌هایش را با شادی به هم زد گفت: سلام گلپری خانم، می‌روم در جنگل لای گل‌ها بچرخم. گلپری لبخند زد و گفت: پس مراقب باش کسی به بال‌هایت دست نزند. پرپری با دهانی که از تعجب بازمانده بود، گفت: چرا؟! گلپری پرهایش را به هم زد و گفت: چون امکان دارد بشکند. پرپری به‌آرامی بال‌هایش را تکان داد و گفت: بشکند! وای آن‌وقت دیگر نمی‌توانم پرواز کنم. گلپری لبخندی زد و گفت: بله. پس باید مراقب آن‌ها باشی. پرپری خندان به سمت جنگل رفت و گفت: چشم.
پرپری لابه‌لای گل‌ها می‌چرخید. چشمش به زنبوری افتاد که ویز ویز کنان داشت پرواز می¬کرد. سلام داد و گفت: تو هم پرداری. زنبور خندید و گفت: سلام، آره. پرپری به کنار او آمد و گفت: نباید بگذاری کسی آن‌ها دست بزند. زنبور خندید و گفت: می‌دانم. چون می‌شکند. من زنبورعسل، طلایی هستم. امروز روز اولی است که از کندو خارج‌شده‌ام. پرپری لبخند زد و گفت: من هم پرپری پروانه هستم. من هم تازه از پیله درآمده‌ام. بیا یک‌کم بازی کنیم؟ طلایی لبخند زد و گفت: باشه. فقط یک‌کم. سپس هر دو درحالی‌که می‌خندیدند در لابه‌لای گل‌ها چرخیدند و تالاپی روی یک گل زرد و بزرگی پریدند. با پریدن آن‌ها گرده‌های گل آرام به هوا بلند شد و مثل برف روی آن دو نشست و روی بدن آن‌ها را پوشاند. هر دو از این اتفاق خندیدند. هر هر... خنده‌ی آن‌ها در جنگل پیچید. هر دو با خنده از جای خود بلند شدند و تیریک¬تیریک خود را تکان دادند؛ اما گرده‌ها به بدنشان چسبیده بود و کنده نمی‌شد. طلایی ناراحت گفت: حالا چی کارکنیم؟ پرپری با چشمش گرد شده، شروع کرد به فکر کردن. دو تا سوسک شاخ‌دار سیاه و گنده خرچ¬خرچ جلو آمدند و با خنده گفتند: نگاهشان کنید چه ریختی شدند؟! پرپری با عصبانیت دست‌هایش را مشت کرد و گفت: مگر چه چطوری شدیم؟! یکی از سوسک‌ها شاخ‌دار خرچ¬خرچ چنگال را تکان داد و گفت: بدنتان پر از گرده شده است. دومین سوسک شاخ‌دار خرت¬خرت خندید و گفت: خیلی مسخره شدید. در ضمن دیگر هم نمی‌توانید پرواز کنید. بعد هر دو سوسک شاخ‌دار کر کر خندیدند. اشک در چشمان پرپری و طلایی جمع شد. یکی از سوسک‌های شاخ‌دار لبخندی زد و گفت: حالا ناراحت نشوید. بیاید جلو تا ما بال‌های شمارا تمیز کنیم. پرپری یاد حرف گلپری افتاده. سریع گفت: لازم نیست. خودمان تمیزش می‌کنیم. بعد هم‌دست طلایی را گرفت و از آن‌ها دور شدند. طلایی ویز ویزی کرد و کفت: بیچاره‌ها که کاری نداشتند، می‌خواستند کمکمان کنند. من اومده بودم گرده گل جمع کنم و با این کارم همه را خوشحال کنم! اما حالا اگر این‌جوری بروم کندو همه به من می‌خندند. بیا پیش سوسک‌ها برگردیم. شاید راه‌حلی بلد باشند. پرپری فکری کرد و گفت: نه؛ بهتر است دنبال یه راه‌حل دیگه بگردیم. طلایی درحالی‌که ویز ویز گریه می‌کرد، گفت: چه راه‌حلی؟ پرپری لبخند زد و گفت: چطوره بریم در رودخانه پرهایمان را بشوریم؟ طلایی ویز ویز گریه کرد و گفت: آن‌وقت بال‌هایمان به هم می‌چسبد و خراب می‌شود. پرپری کله‌اش را خاراند و گفت: چطوره از باد کمک بگیریم؟ طلایی ویز ویزی کرد و گفت: اگر شدید به وزد پرت می‌شویم و بال‌هایمان می‌شکند. پرپری سری تکان داد و گفت: راست می‌گویی. طلایی وزوزی کرد و گفت: یک‌بار که کوچک بودم تنم خورد به کوزه گرده‌ها و ریختمش. یکی از زنبورها با یک پر پرنده آن‌ها را جمع کرد. بیا بریم یک پر پیدا کنیم. پرپری خوشحال شد و گفت: خوبه. حالا از کجا پر پیدا کنم؟! طلایی ویز ویزی کرد و گفت: اون طرف من زیر درخت چند تا پر دیدم. هر دو به آن محل رفتند. پر را پیدا کردند. اول طلایی آرام با پر بال‌های پرپری را نوازش کرد و گرده‌ها تیریک¬تیریک ریختند. سپس پرپری با پر بال‌ها طلایی را از گرده پاک کرد. بعد هر دو گردها را جمع کردند و در ظرفی ریختند. پرپری خندان گفت: این هم گرده برای کندو. طلایی خیلی خوشحال شود و از دوستش خداحافظی کرد و گفت: خوب شد نرفتیم پیش سوسک‌ها. بعد درحالی‌که از شادی ویز ویز می‌کرد، به سمت کندو پر کشید.
فرخنده رضاپور