کمی رهاتر بنویسید

عنوان داستان : خون بازی
نویسنده داستان : مرضیه نودهی

(خون بازی)

دستم را باز می کنم دستمال کاغذی تاشده به رویم دهن کجی می کند. امروز تمامش می کنم. باید هر طور شده وارد گروه شوم.
مانتو فورمش راجمع می کند. خودش را سُر می دهد روی زمین. بوی تند فاضلاب می زند توی دماغش.
اگر مامان خواب ببیند ولو شده ام روی موزائیک های کف توالت ، خودم را هم با لباس هایم می اندازد داخل ماشین لباسشویی. دور تندش را می زند و خلاص.
دستمال را باز می کند تیغ کاملی وسط دستمال نشسته است. بَرَش می دارد.
پایم را می کوبم به میله ی نیمکت جلویی، دستی جلویم دراز می شود، چشمم می نشیند روی لاک های سیاه ناخن های بلندش. نمی دانم‌ چرا خانوم ناظم هیچوقت ناخن های آزاده را نمی بیند.
دستمال را از دست آزاده می گیرد. نگاهش را می چرخاند طرف من. سرم را بالا می اندازم، نیشخندی می زند. دستمال را فرو می کند داخل جیب روپوش سورمه ایش.
آزاده لپم را محکم می کشد:
《آفررین ناناز، می دونستم خودت عرضه نداری بیاریش، برات آوردمش》
چشمکی می زند، شست دست چپش را بند روپوشش می کند، یقه اش را کمی پایین می کشد، دست می کشد روی خط خطی های سینه اش:《البته ما همه ازینجا شروع کردیم، اما تو چون نانازی ساعدم قبوله.》
تیغ را از وسط نصف می کنم. تِقّی می کند . یک‌تکه اش می افتد توی چاه توالت.
خنده ام بلند می شود. چشمان گرد شده اش را به من می دوزد:《چیه لابد تو هم مثل همه می خوای بگی بی عرضه ام. هر چی باشم تو خالقمی.》
دستمال را می اندازم .آب را باز می کنم . چاه قورتش می دهد. چیزی به آخر زنگ نمانده. باید تمامش کنم. خوب است که در خانه اجازه پوشیدن لباس آستین کوتاه را ندارم. هر کس بشنود خنده اش می گیرد. جلو پدر و برادرت هم حق راحت بودن نداری. آزاده گفت تمام دردهام را همینجا بیرون می ریزم.
چند خط بکشم؟ آزاده چیزی نگفت، یعنی قانونی ندارد؟ چشمانم را می بندم. دست چپ آزاده پر از خط خطی های کوتاه و بلند بود .
تیغ را با دست راست می گیرد. خیلی تعادل ندارد.
نگاهش را به من می دوزد:《چیه زُل زدی به من؟ همه ی این بلاهارو تو سرم آوردی. با اون ننه بابای عجیب غریبم.حتی اجازه ندارم با هیچ دختری دوست باشم، چه برسه به پسر. اما دیگه بسمه، دیگه نه حرف اونا گوش می دم ، نه می ذارم تو هر چی دلت می خواد بنویسی و منم بگم چشم.》
چشمانش را روی هم فشار می دهد.
خط اول را می کشم. سوزش و درد می پیچد توی تنم. پس آزاده می گفت وقتی خط را بکشی انقدر لذت می بری که فراموش می کنی از مدرسه که می روی، باید لباس هایت را توی اتاقک حیاط بِکّنی، بیندازی لباسشویی، دوش بگیری. بعد بروی داخل خانه.
با خط دوم فراموش می کنم حق ندارم‌جلو برادر ۸ ساله ام لباس آستین کوتاه بپوشم و روسریم را بردارم.
سکسکه اش می گیرد. تیغ توی دستش می لرزد. موزائیک های کِرِم کف توالت قرمز می شود. لگدهایی به در کوبیده می شود. دلم می خواهد چشمانم را ببندم. یادم نیست آزاده گفت از آرنج تا کجا را خط بکشم.من که تا مچ رفتم. حتما قبولم. چشمانم را روی هم می گذارم. این بار حتما مرا هم با خودشان می برند سر قرار.