شیوه‌ی ضد تعلیق

عنوان داستان : گوشواره های فیروزه ای
نویسنده داستان : حمید نیسی

صدای ناله ای بود یا جیغی و چشم های گشاده که به من خیره مانده، چشمانی که انگار می خواستند از حدقه بیرون بزنند. پیشانی و تمام صورتش از شدت درد چروکیده شده بود. خواب بودم یا بیدار؟ دانه های باران روی اندامش رگبار گرفته، چشم هایش را بستم. آدم ها و حرف هاشان از کنارم رد می شدند، یلدا از میان بوق ها و ماشین ها و آدم ها رد شد و به طرفم آمد، به من و اندام نحیف او نگاه کرد، صدای جیغش همراه گریه بلند شد:
"میلاد، ونوسم ، ونوسم"
با چشمانی پر از اشک به آنها نگاه کردم:
"نمی دونم چی شد ، به خدا نمیدونم"
یلدا عید را خیلی دوست داشت. از اوایل اسفند بوی گل شب بو خانه ی ما را می گرفت. شب عیدی تمام وسایل سفر را جمع کرده بودیم و یلدا دنبال ونوس افتاده بود تا لباس تنش کند:
"مامان جون بیا عزیزم ، دیرمون میشه ها"
ونوس مثل خرگوش می پرید و از این طرف هال می رفت آن طرف، یلدا گوشه ی هال او را گرفت. موهای سیاهش را شانه می کرد و ونوس شعر میخواند:
"یه توپ دارم قل قلیه، سرخ و سفید و آبیه....."
"بسه مامان بسه، سرم رفت ، میلاد بیا بگیرش دستم درد گرفت."
رفتم و از بازوانش دو دستش را گرفتم، همانطور که نگاهش می کردم بوس می فرستادم براش و او جوابم را می داد. تلفنم زنگ خورد ، ونوس را رها کردم تا جواب بدهم:
"الو، آقای مهندس"
"بله، جانم چی شده؟"
"جوشکارها اعتصاب کردن"
"چی می خوان؟"
"حقوق بهمن و اسفند رو"
"بهشون بگو وقتی برگشتم براشون واریز می کنم"
"آخه کار نمی کنند"
"اشکال نداره، پانزده روز رو تعطیل کنید"
تلفن را پرت کردم روی مبل و رفتم سراغ ونوس، اما یلدا موهایش را دو گوشی بسته بود، بلوز شلوار زرشکی که برای تولدش گرفته بودم تنش کرده و یک جفت گوشواره ی فیروزه ای هدیه ی مامان بزرگش را به گوش هاش آویزان کرده بود. چمدان های آماده را بردم گذاشتم صندوق عقب ولی همه ی وسایل جا نشدند مجبور شدم بقیه را بگذارم روی صندلی عقب، یلدا داد زد:
"میلاد، همه ی وسایل رو بردی؟"
"آره، د یالا بجنبم"
تلفن زنگ خورد، به صفحه اش نگاه کردم شماره ناشناس بود جواب ندادم. ماشین را بردم بیرون از حیاط و همانجا ایستادم، باز یلدا داد زد:
"میلاد، حواست به ونوس باشه، اومد پیشت"
تلفن باز زنگ خورد، یکی از جوشکارها بود، رد تماس دادم. ونوس با عروسک باربی اش لی لی کنان آمد طرفم و دور ماشین تاب می خورد:
"بیا عزیزم برو بالا، الان مامانی میاد"
اما به کار خودش ادامه می داد و در ماشین را که برایش باز کرده بودم بست، تلفن دوباره زنگ خورد، مدیر تولید بود:
"بله"
"چرا جواب نمیدی مهندس؟"
"شما؟"
"اکبریم جوشکار آرگون مگه نمی شناسی؟
"خو، چی می خوای؟"
رفتم داخل ماشین پشت فرمان نشستم تا اگر جر و بحثی شد صدا را کسی و مخصوصا ونوس نشنود:
"حقوقمون رو می خوایم، عیدی رو می خوایم"
"هنوز از چند جا طلبکاریم، هر موقع گرفتم بهتون میدم"
مرد تقریبا شصت هفتاد ساله ای زد به شیشه، آوردمش پایین و نگاهش کردم:
"اگه میشه برید جلو، پیاده رو رو بستین"
زنی هم سن و سال خودش روی صندلی چرخ دار بود، گفتم:
"باشه الان میرم"
اکبری داد میزد:
"این نامردیه، ما هم زندگی داریم"
"مگه نمی فهمی،الان ندارم"
صدای پیرمرد که هی می زد به شیشه و صدای اکبری پشت تلفن، تا سویچ را چرخاندم ماشین جهشی به جلو کرد، حواسم نبود که تو دنده بود، تلفن از دستم افتاد و صدای جیغی از جلوی ماشین بلند شد، ترمز دستی را کشیدم و آمدم پایین پیرمرد غر میزد:
"آقا برو جلوتر بذار رد بشیم"
پاهایم سست شدند و دو زانو روی زمین نشستم، موهایش توی صورت خیسش پخش شده، باران تندی شروع به باریدن کرد، رطوبت اشک ها موی سیاهش را چند شاخه کدده و به گونه هایش چسبانده بود. هیچی نمی شنیدم، آدم ها جمع شدند، فقط دهان هاشان را می دیدم می جنبند و با چشم های مضطرب نگاهم می کردند. گوشم پر از حرف بود، گوش هایم را گرفتم تا از حرف ها فرار کنم. خراشی روی گوشش افتاده و خون با آب باران روان شده بود، عمق چشم هایش مرا در خود فرو می کشید، مردم دست از سرم بر نمی داشتند و دور تا دورم جمع شده، چشمم سرگردان روی صورت ها می چرخید، ونوس کوچک من جلوی ماشین افتاده و سرش به جدول خورده بود. یلدا وسایل خوردنی در دستش را پرت کرده و روی ونوس خم شد، همه را سیاهپوش می دیدم با ماسک های جوشکاری به چهره، دو زن چادری جیغ زنان به طرف ونوس آمدند و چادرشان را روی او و مادرش گشودند و بعد از چند دقیقه بلند شدند و از وسط مردم رفتند، صدای خنده های ونوس توی مغزم زنگ میزد، به چهره اش نگاه کردم گوشواره های فیروزه ای را از گوش هایش کشیده و برده بودند.