از پتانسیل شخصیت‌های داستان استفاده کنید

عنوان داستان : لوبیا چشم بلبلی
نویسنده داستان : امیرحسین فرخ

همگی جلوی اتاقِ زایمان جمع شده بودند. از لوبیای قرمز و بزرگ که پدر خانواده بود و بچه هایش که لوبیاهای قرمز کوچک بودند، تا نخود و عدس و لپه که فامیل های درجه یکِ لوبیا بودند. هیچکس آرام و قرار نداشت و همگی مشغول ذکر و نیایش بودند تا مادر و نوزاد سلامت از اتاق عمل بیرون بیایند. مخصوصاً خانواده ی لوبیا قرمز.
پس از چند دقیقه، پرستار از اتاقِ زایمان بیرون آمد و بلند گفت.
_خانواده ی لوبیا قرمز؟
همگی به طرف پرستار هجوم بردند.
_بله بله؟!
_چه خبرتونه؟ چه خخخبرتونه؟ گفتم خانواده ی لوبیا قرمز!
لوبیای قرمزِ بزرگ دستش را بالا برد و گفت.
_من شوهرشم. اتفاقی افتاده؟
_تبریک میگم. خدا بهتون یه لوبیای چشم بلبلیِ خوشگل داده.
لوبیای قرمزِ بزرگ دستانش را بالا برد و خدا را شکر کرد.
ناگهان لوبیا چیتی که خواهر لوبیا بزرگ و عمه ی لوبیاهای کوچک بود، دست لوبیای بزرگ را گرفت و بُرد گوشه ای. لوبیای بزرگ کمی تعجب کرد و سپس گفت:
_چیشده خواهر؟
_چشمت روشن. خدا برات لوبیای چشم بلبلیت رو حفظ کنه.
_ممنون خواهر. چشم تو هم روشن. همین رو می‌خواستی بگی؟
_عقل کل! تعجب نمی‌کنی که چرا همه ی بچه هات یه شکل اند، ولی این نوزاد جدیدت چشم بلبلی از آب در اومد؟
_خب من از کجا بدونم؟! کار خدائه دیگه. ما که نمی‌تونیم توش دخالت نمی‌کنیم. فقط باید خدا رو شکر کنیم.
لوبیا چیتی چشم غره ای رفت و گفت:
_چند روز پیش که مواظب زنت بودم، یه مامور گاز که بلبل هم بود، اومد خونه.
_خب که چی؟
_خب بعد اینکه اومد، زنت یه لیست خرید بهم داد و گفت برو بخر. نکنه همون موقع...
_خجالت بکش خواهر من. تو زنِ من رو نمی‌شناسی؟ اگه قضیه ی خواهرشوهر بازیه، که من دخالت نمی‌کنم. ولی این رو بدون که من به زنم اعتمادِ کامل دارم. تو هم دیگه بهتره از این حرفا نزنی که دفعه ی بعد، چشمم رو رویِ خواهر برادر بودنمون می‌بندم و یه کاری دستِ خودم و خودت میدم.
لوبیای بزرگ از لوبیا چیتی دور شد که ناگهان چشمش به روبه‌رو افتاد. یک بلبل زرد رنگ، با یک کُتِ مشکی و عینک آفتابی و دسته گلی در بغل، به طرفشان می‌آمد. هزاران فکر و خیال از ذهنِ لوبیای بزرگ رد شد که با صدای خواهرش از فکر بیرون آمد.
_حالا چی میگی داداش؟ حرف من رو باور نمی‌کنی. ولی چشمات چی؟ به چشماتم شک داری؟
لوبیای بزرگ حرفی نزد. لوبیا چیتی ادامه داد.
_بفرما. این آقای بلبل از همه چی خبر داشته و اومده ملاقات زن و نوزادِ چشم بلبلیش.
لوبیای بزرگ دیگر عقلش کار نمی‌کرد. چشمانش را ریز و دست هایش را مُشت کرد. صورتش قرمز شد و با فریادی بلند گفت:
_می‌کُشمت.
سپس با سرعت به طرف بلبل دوید و در گلویش پَرید. دسته گل از دستِ بلبل افتاد و پس از دست و پا زدن بسیار که فایده ای هم نداشت، خفه شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد. همگی به طرف صحنه ی قتل شتافتند.
پس از دقایقی، پلیس آمد و قتل را صورت جلسه کرد و دست‌بندی به دستان لوبیای بزرگ زد. جنازه ی بلبل را بردند که ناگهان همان پرستار، بارِ دیگر از اتاقِ زایمان بیرون آمد و گفت:
_خانواده ی بلبل زاده؟
پلیس که از هویت مقتول با خبر بود، گفت:
_آقای بلبل زاده به قتل رسیدند.
پرستار خشکش زد.
_واقعاً؟
_بله. چیزی شده؟
پرستار مِن‌مِن کُنان گفت:
_پسرشون چند ساعته که به دنیا اومده. بهش زنگ زدیم و گفتیم که زودتر خودش رو برسونه.
لوبیای بزرگ که دستگیر شده بود، گفت:
_پسرش همون لوبیای چشم بلبلیه؟
_نه. اون که پسرِ شماست. یه بلبل کوچیک و خوشگل، بچه ی آقا بلبل زادست.
ناگهان لوبیای بزرگ فهمید که اشتباه کرده و سوء تفاهم پیش آمده. امّا دیگر دیر شده بود و پشیمانی سودی نداشت. او یک بلبلِ بی گناه را کُشته بود و اکنون قاتل محسوب می‌شد.
پلیس گفت:
_خب دیگه. قاتل و ببرید.
_یه لحظه صبر کنید جناب سروان. می‌خوام با خواهرم صحبت کنم.
پلیس با کمی مکث، موافقت خود را اعلام کرد. لوبیای بزرگ، به سمتِ لوبیا چیتی رفت و گفت:
_به زنم بگو ببخشید. بهش بگو که پاک ترین لوبیای مونث بود؛ ولی من بهش شک کردم.
لوبیا چیتی لال شده بود و زبانش بند آمده بود. لوبیا بزرگ ادامه داد:
_دیدی چیکار کردی خواهر؟ با یه قضاوت غلط، هم نوازدِ خودم رو بی پدر کردی، هم بابای یه بلبلِ زبون بسته رو کُشتی. چطوری می‌خوای جواب بدی؟
_همش تقصیر اون لوبیای چشم بلبلیه. با قدم نحسش، این اتفاقات رو رقم زد.
_گناه خودت رو توجیه نکن. اون یه هدیه بود از طرفِ خدا. ولی ما لیاقتش رو نداشتیم.
سپس با اشک حرف های پایانی اش را زد:
_از زن و بچه هام مراقبت کن. خداحافظ!
و لوبیای بزرگ، در میان بهتِ خواهرش، گریه های فرزندش و نگاه های طعنه آمیز فامیل هایش، با سری پایین و دستانی بسته، به سمتِ زندان و سپس اعدام روانه شد!