استعداد به تنهایی، موفقیت نویسنده را تضمین نمی‌کند

عنوان داستان : روی دیوار

روی دیوار
پلکهایش را چند بار باز و بسته کرد. نوری که از پنجره روی تخت افتاده بود، چشمهایش را زد. از دور دست، قارقارکلاغی به گوش می رسید که انگار خروسک گرفته باشد. دست کشید روی جای خالی امید. چند بار ستاره را صدا زد. بوی تند سوختنی زیر دماغش زد و فکری مثل باد از ذهنش گذشت. از روی تخت بلند شد و به هوای ستاره به طرف تراس رفت.
امید مچاله شده بود گوشه تراس و رو‌به‌رویش ستاره دست به سینه به رقص شعله پیک‌نیک، خیره مانده بود. سیخ توی دستهای امید می‌لرزید. بست را که می‌چسباند به سیخ داغ، صدای جلزش همراه با دود سفید و بوی تندی که از آن بلند می‌شد، زیر دلش زد. ستاره تلخی دود را زیر زبانش مزمزه‌ کرد.
حال خودش را ‌نفهمید. شده بود یک گوله آتیش. آب دهان را توی خشکی حلقش فرو داد. پرید توی هال و از لا‌به‌لای خرت و پرت‌های روی اوپن موبایل را برداشت و دوربین را فعال کرد. زمینه دوربین چند بار تاریک و روشن شد. عرق از سر و رویش می‌ریخت. قلبش تند تند می‌زد.
پری هم سن و سال ستاره بود. اسباب بازی‌ها را چیده بود روی حصیری که مادر گوشه ایوان پهن کرده بود. خانه نقلی و کوچکی داشت که به هوای مادر، با قابلمه و اجاق پلاستیکی آش بار می‌گذاشت. مادر با تکه پارچه‌های خیاطی برایش عروسکی دوخته بود. عروسک همیشه می‌خندید. اسم عروسک را شادی گذاشته بود. پاهای کوچکش را گهواره شادی کرده بود و برایش لالایی می‌خواند که یک هو از اتاق داد و بیداد پدر بلند شد. شادی از خواب پرید. پدر باز هم، موادش را گم کرده بود. داد می کشید و مادر را به باد مشت و لگد می‌گرفت. پری، شادی را چسباند به سینه‌اش. پدر توی ایوان آمد و گوشه حصیر را گرفت. چشمهایش را که باز کرد با اسباب بازی‌ها پرت شده بود وسط حیاط. شادی توی بغلش نبود. خانه‌، خراب شده بود و بدنش هم سیاه و کبود.
کله‌ پری عین کیفی شده بود که پر باشد و بخواهد به زور چیزی تویش بریزد. داشت پاره می‌شد. دستش را به دیوار گرفت. تا زمین نخورد. ستاره با بغض گفت:
-مامان، مامان پری،گریه می‌کنی؟
پری، ستاره را بغل کرد و بوسید. صفحه موبایل را نگاه کرد. منصور پنج بار بی پاسخ مانده بود.
دست ستاره توی دستش بود که در شیشه‌ای را هل داد و وارد مغازه شد. صدایش را نازک کرد و گفت:
-سلام. وای! چه هوایی! پختم تو این گرما !
منصور خم شده بود روی دستگاه تراش و لبه عدسی‌ها را می تراشید. سرش را برگرداند.
-به به! علیک سلام. خانم خانما! زود بیا تو. درو ببند! پشت سرتم نگاه نکن. زکی! اینو دیگه واسه چی آوردی؟ بابا بچه تو ذهنش می‌مونه.
-چیکارش کنم؟ بذارمش پیش اون مفنگی؟
ستاره چانه‌اش را چسباند به لبه پیشخان مغازه و فرم های کوچک و بزرگ توی ویترین را تماشا می‌کرد. منصور خم شد و رو به ستاره گفت:
- بیا عمو جون! بیا ببینمت. اسمت چیه عمو؟
- ستاره.
-ستاره دوست داری عینک دودی بزنی، خوشگل بشی؟
چشمهای ستاره برقی زد و سرش را تکان داد. منصور چهار پایه پلاستیکی گوشه مغازه را کنار کشید و گفت:
-پس بیا اینجا بشین تا بهت گم.
پری شال طوسی روی سرش را صاف کرد و طره موهایش را روی پیشانیش ریخت. خودش را توی آینه پشت سر منصور نگاه کرد. بعد از توی کیف چرمی، فرم مشکی دسته کاؤوچویی را در آورد.
- بیا. اینو بگیر!
چشمهای منصور گرد شد.
- عه! اینو که هفته پیش درستش کردم! چی کارش کردی؟ باهاش کشتی گرفتی؟
- کارت نباشه! تو چه خبر؟
منصور دسته های عینک را باز و بسته کرد و گفت:
- تف تو این شانس! ته کشیدم حسابی! سلطانی زنگ کشم کرده. تو روحش! کلی برام خط و نشون کشیده. این همه داره اجاره ده تا دهنه مغازه رو می‌گیره، حالا بندی پیله کرده به من! ول کنم نیست! تو چی؟ هنوز داری علیه اون لاشخور مدرک جمع می‌کنی؟!
- نه دیگه تموم شد. بیا این مموری رو بگیر بریز رو سی دی. ظهر بیار دم آرایشگاه.
منصور نفس راحتی کشید.
- اوکی عزیزم! بچه رو می خوای چی کار کنی؟
- اونکه صلاحیت نداره. نه خودش نه خانوادش.
- بهش گفتی؟
- چی رو بگم؟ با دیوار حرف بزنم؟
منصور از روی شانه‌های پری بیرون را دید زد. سلطانی عصا زنان از طرف دیگر خیابان به سمت مغازه می‌آمد. رنگش پرید. دستپاچه عینک دودی را از روی چشمهای ستاره برداشت.
- بدبخت شدم پری! این عوضی دوباره پیداش شد!
پری دست ستاره را کشید. در را باز کرد و همان‌طور که از مغازه بیرون می‌رفت، گفت:
- این عوضی راه حل داره! ظهر یادت نره.
ستاره جیغ می‌کشید و می‌گفت: مامان من چشم دودی! من چشم دودی!
سر راه، ستاره را به مهد سپرد. توی راه به امید فکر می کرد. روز‌هایی که بچه بودند و منصور و امید توی کوچه گل کوچیک بازی می‌کردند. توپ که می‌افتاد خانه همسایه منصور قلاب می‌گرفت و امید مثل گربه از دیوار بالا می‌رفت و توپ را از حیاط همسایه می‌انداخت وسط کوچه. هر وقت پدر، مادر را کتک می‌زد، پری فرار می‌کرد توی کوچه. آن وقت منصور را می‌دید که تک وتنها با دیوار همسایه توپ بازی می‌کند. روزهایی که منصور توی پارک بساطش را پهن می‌کرد، پری با ترس و لرز برایش خوردنی ای، چیزی می‌برد.
توی کوچه هیچ‌کس نبود.کلید را توی قفل چرخاند و در را باز کرد. پرده برزنتی خط دار را جلوی در کشید. کفش‌های امید پشت در ورودی هال نبود. تند برگشت و از پله‌های زیرزمین سرازیر شد. دست برد زیر مو‌های عرق کرده که به گردنش چسبیده بودند. چندشش شد. شال را از روی سرش برداشت و با مانتوی کرم رنگ انداخت روی کاناپه. بوی کرم و عطرمش و اودکلن حال خوشی به او داد. خنکای هوای زیرزمین روی پوستش خوابید و بازوهای گوشتیش را نوازش کرد. پوستش انگار نفس می‌کشید. کشو میز توالت را جلو کشید. اسپیکر را برداشت و فلش بند انگشتی را به آن وصل کرد و روی دکمه‌ آن زد. آهنگ تندی همه جا پیچید. چند ماهی کوچک که گوشه آکواریوم کز کرده بودند، دور خودشان چرخیدند و به سمت بالا به شنا در آمدند.
از پشت سر، کش صورتی را از مو‌های دم اسبی‌اش بازکرد. رشته مو‌های مارپیچ تا گودی کمرش خزیدند. تاپ و شلوارک مشکی به تنش چسبیده بود و کش و قوس می‌آمد. رو به روی آینه قدی ایستاد. صورتش توی آینه برق می‌زد. منصور می‌گفت:
- حیف تو نیست زیر دست اون امید لندهور بیفتی؟!
رژ مسی رنگ را روی لبهایش کشید و با عشوه گفت: معلومه که حیفه! و زد زیر خنده. با آهنگ تند،گردنبند بدلی ریز می‌لرزید و النگوهای زرد جرینگ جرینگ، می‌کردند. نی‌نی چشمها توی آینه دودو می‌زد.
صدای پایین آمدن مشتری از پله‌ها را که شنید، دکمه آف را زد و از جلو آینه کنار رفت. زنی که چادر و نقاب آفتاب گیر مشکی روی سرش بود، داخل شد و با صدایی خش دار گفت:
-سلام خانم! مشتری نمی خواین؟
پری با لبخند گفت:
-سلام...! بفرمایید. خوش اومدین.
زن نقاب را از سرش برداشت. نگاهی به مو‌های حلقه‌ای ریخته شده روی زمین انداخت و دانه‌های درشت عرق که از سر و گردن پری می‌ریخت. با لحن ملایمی گفت:
- سرتونم شلوغه انگار! تازه آرایشگاه زدین؟
پری جاروی گوشه سالن را برداشت.
- نه اتفاقا! ببخشید اینجا به هم ریخته س. دیشب عروس داشتم.
زن چادر و کیفش را روی مبل گذاشت.
- عجیبه! من تا حالا تابلوی شما رو ندیده بودم.
و چندبار زیر لب تکرار کرد، "آرایشگاه ستاره"
پری با جارو و خاکه ‌انداز موهای روی زمین را جمع کرد. زن روی صندلی میکاپ جلوی آینه دراز کشید. پری نخ نازک را دور گردنش گره زد. بعد آن را لابه لای انگشتانش پیچید و روی صورت پر از کک مک زن انداخت.
- عید تا حالا نرفتم آرایشگاه!
-واقعا؟ اونوقت شوهرتون ایراد نمی گیره؟
- شوهر؟کدوم شوهر خانم!؟ نمی‌دونید ده ساله با همه چیزش ساختم. سیگار، تریاک، شیره، هرویین، حشیش،... جدیدا فهمیدم، آقا واسم شیشه‌ای شده! دود از سرم بالا رفت.
- بچه هم دارین؟
- دوتا.
- می‌خواستین طلاق بگیرین؟
-کدوم طلاق؟ کسیو ندارم. پدر و مادرم جفت عمرشونو دادن به شما.کجا برم با دو تا بچه؟
نخ لای انگشتهای پری گره خورد. پری نخ را پاره کرد و با مو چین تند تند زیر ابروهای زن را برداشت. صورت زن تشت خون شده بود. هر مویی که از صورت زن کنده می‌شد، از ته دل آه می‌کشید.
- دور از جون شما مثل سگ پشیمونم! راستی خانم بی زحمت مو‌‌ها‌مم بریزین پایین! تو این گرما کلافه شدم. مثل جهنم می‌مونه!
زن که رفت، پری موخوره‌ها را گوشه‌ای کپه کرد. خودش را روی مبل راحتی انداخت. دلش می خواست همه گذشته را فراموش کند.گذشته‌ای که با امید، تباه شده بود. پلکهای سنگینش روی هم افتادند.
دربه در دنبال ستاره می‌گشت. دنیا دور سرش می‌چرخید. امید گوشه تراس چمباتمه زده بود. سیخ را برای ستاره نگه داشته بود. ستاره دود را با لوله هورت کشید و افتاد به سرفه کردن.
چند بار ستاره را صدا زد. اما هیچ صدایی از حنجره‌اش در نمی‌آمد. انگار یک خاکه‌انداز پر، موی پیچیده به هم را توی حلقش چپانده بودند. بدوبدو خودش را گذاشت وسط تراس و دو دستی پیک نیک داغ را بلند کرد و به طرفی پرت کرد. شعله پیک نیک به پرده‌های حریرگرفت و تا سقف بالا رفت. ستاره میان آتش و دود بود. امید داد می‌زد: پری، پری!
از جا پرید. نگاهی به دور و برش انداخت. شال طوسی را روی سرش انداخت و از پله ها بالا رفت. در حیاط بسته بود.
-آهای با تواما! پری؟ کجایی تو؟
برگشت عقب. ماتش برد. منصور روی دیوار آجری حیاط ایستاده بود. صورتش زیر برق آفتاب، سرخ شده بود. دستش را بالا برد.
- کجایی تو؟ نیم ساعته دارم صدات می‌زنم.گلوم پاره شد. درو چرا بستی؟
- در؟؟ در باز بود. حتما مشتری بسته. زود بیا پایین الان یکی میاد.
- اومدم دنبال پولا. زود باش. سلطانی دیوونم کرده. رفته مامور بیاره!
پری خواست، چیزی بگوید که صدای چرخیدن کلید توی قفل در خانه آمد. هر دو بهت زده به در خیره ماندند.