مضمون با یک شخصیت هم می‌تواند کامل شود.

عنوان داستان : ته سیگار
نویسنده داستان : علیرضا رضایی

هاشم در حالی که کنار قابلمه و ملاقه های روی انباری ، از دست تابش خورشید پشت ماهواره پناه گرفته داد میزند ؛(( الان چی ؟ خوبه ؟ ))
صدای مرضیه از بین چند کاناپه ی رنگ و رفته ، قاب های و ان یکاد و در نهایت از دیوار های آجری حیاط که بینشان خزه روییده ، نحیف و بی جان خود را به گوش هاشم میرساند ؛
((نه ، هنوز همون طوره ))
هاشم با کلافگی تکان ریزی به ماهواره میدهد و همان سوال را می‌پرسد اما چیزی جز جواب قبلی عایدش نمیشود ...
بلند میشود ، با آسیتن پیراهن چهارخانه و گشادش عرق پیشانی اش را پاک میکند و میگوید :(( تف بهش ... این همه پول دادم به اون ننه مرده که بیاد بدترش کنه... ! عه ، هوا چرا انقد گرمه ؟))
سنگ ها را از روی ماهواره بلند می‌کند و آن را چند سانت جابه جا می‌کند . مرضیه سینیی که روی آن یک لیوان با پارچی پر از آب که یخ هایی در آن شناورند را روی تراس میگذارد و با قدی کوتاه و دامنی بلند تمام قد مانند سربازی که سرپست باشد ، منتظر دستور جدید میماند .
سنگ ها را دوباره روی پایه ی ماهواره می‌گذارد و در همان حین که چشم به خورشید دوخته و ماهواره را تکان می‌دهد با حالتی عصبی شروع به صحبت میکند ؛
((یه عمر بچه بزرگ کن که آخرش هم فیلتر سیگاراشو از گوشه ی حیاط جمع کنی . توبه ی گرگ مرگه . تف ... اون از حمید و حامد ، اینم از این کره خر ! دیشب سعیده زنگ زده میگه حامد همش سرفه می‌کنه ، صبا خون بالا میاره چیکار کنیم ؟! گفتم به درک ! کسی که به حرف پدر و مادرش گوش نکنه همین حقشه ))
مرضیه چند ثانیه رد نگاه هاشم را میگیرد و به با صورتی مشت شده به خورشید خیره میماند ، بعد آرام و با اکراه میگوید ؛(( همین خود تو مگه ۸ سال سیگاری نبودی ؟ چند بار همین حامد رو فرستادی پی سی ..))
هنوز حرفش را کامل نکرده که اخم و چشم غره ی هاشم با پشت دست محکم دهنش را می‌بندد .
سرش را پایین می اندازد و با گوشه ی روسری اش ور میرود .
هاشم دومرتبه مشغول ور رفتن با ماهواره می‌شود .
(( همین تو این حرفا رو زدی که بچه ها این شدن .
از سر اون اتفاق به بعد که سال به سال به زبون نمیای ، وقتی هم که میای بدتر گند میزنی به حال آدم . برو ببین درست نشده ؟ ))
صدای مرضیه این بار با بغض همان مسیر قبلی را طی میکند و به گوش هاشم می‌رسد که(( خوبه ))
هاشم برای این که چیزی گفته باشد می‌پرسد ؛ ((راستی کلید انباری رو پیدا نکردی ؟! ))
(( نه ))
انبر دست و پیچ گوشتی را پایین می اندازد و از نردبانی که به دیوار انباری کوچک کنار حیاط تیکه داده است ، تن تکیده و بلند قامت خود را پایین میکشد .
در چهارچوب در حیاط می ایستد و شروع به پاک کردن دستش با لنگ قرمزی میکند .
در همین حین آقای مرتضوی و برادرش از خانه ی بغلی بیرون می آیند ، سلام و احوالپرسیی با هاشم میکنند و بعد از چند ثانیه چیزی جز گرد و غبار چرخ ماشینشان پیش رویش نمی ماند .
هاشم که بعد از سر کشیدن یک لیوان آب یخ هم چیزی از کلافگی اش کم نشده ، با همان حالت عصبی رو به مرضیه داد میزند :(( پس این علی کجاست ؟ هوا داره تاریک میشه دیگه ! ))
و زیر لب میگوید ؛(( مگه دستم بهش نرسه ))
مرضیه که دارد ظرف ها را میشوید ، شیر آب را می‌بندد و پنجره ی مشرف به حیاط را باز میکند ؛
((رفته باشگاه ، الاناس که بیاد . ))
هوا تقریبا تاریک شده و به نسبت ظهر ، خنک تر .
صدای رادیو در حیاط میپیچد .
مرضیه سه تک شعله را در انباری روشن میکند ، روی دوتاشان قابلمه هایی پر از آب می‌گذارد و کله پاچه ها را درون آن ها می اندازد . در کنار کله پاچه های شناور صورت کک مکی خود را هم درون قابلمه ها میبیند . قابلمه سوم را از انباری بیرون میکشد و همان طور که میرود آن را پر کند از هاشم می پرسد ؛ ((فردا میری کشتارگاه ؟))
هاشم که روی تراس نشسته و چاقو هایش را تیز میکند ، نه ی آرامی میگوید و به تیز کردن و گوش کردن ادامه میدهد .
صدای چرخیدن کلید در قفل می آید ، و همین که در ورق میخورد ، علی با کوله ی ورزشی و یک توپ چهل تیکه زیر بغلش ، داخل می آید .
هاشم که چشمش به علی می افتد مانند گاوی که پارچه ی قرمز دیده باشه به سمتش میرود ، توپ را از دستش میگیرد و چاقو را تا دسته در آن فرو می‌کند .
علی سرش را پایین می اندازد و می گوید :((خب تا اینجاش که چیز تازه ای نبود ، بعدش قراره چیکار کنی ؟ ))
هاشم یقه ی علی را میگیرد و او را به سمت انباری دنبال خود میکشد ؛
((الان بعدش رو هم نشونت میدم ... که سیگار میکشی !
بی عرضه ی نمک نشناس .))
علی هاج و واج به پس کله ی کچل پدرش نگاه میکند و به اجبار دنبالش راه میرود ؛
((سیگار ؟ من ؟ من جز همون پارسال که خودم به مامان گفتم و اونم بهت گفت لب به سیگار نزدم !
بابا من ورزش میکنم چرا نمی‌فهمی ؟! ))
آخرین حرف هایش از پشت در کوچک و سبز رنگ انباری به گوش هاشم و مرضیه میرسد .
میخواهد تلاش کند که بیرون بیاید ، هاشم دستش را از لای در روی سینه علی می‌گذارد او را محکم هول میدهد داخل و پشت بندش سریع قفل کتابی وزینی را به در انباری میزند .
((یکی مثل این داداش آقای مرتضوی از شهرستان میاد اینجا که درس بخونه ، یکی هم مثل این آشغال مفت خور یا باید خودشو از تو زمین فوتبالا جمع کنم ، یا باید فیلتر سیگار هاشو از پا دیوار جمع کنم . بخدا از پهن گوسفند هم بی خاصیت تری . این تا آدم نشده بیرون نمیاد ))
صدای داد و فریاد علی از داخل انباری به گوش می‌رسد ، صدای جیغی که چندسال پیش وقتی حنا دختر خردسالشان در آتش سوخت و از طنینش تک تک آجر های حیاط که نظاره گر بودند ، به خود لرزیدند .
پسر جوان نعره میزند که (( سوختم ... سوختم . کمک ))
مرضیه جیغ میزند ، رادیو دارد با آب و تاب اخبار عصر را میخواند .
هاشم به شعله های گر گرفته ی آتش خیره مانده و تازه به ذهنش می‌رسد که چند روز پیش کلید انباری را در کله پزی جا گذاشته است .
شب هفتم علی است . خانه که خالی میشود ، چشم هاشم به قاب عکس علی و حنا می افتد که کنار هم روی سینه ی دیوار نشسته اند و ربان سیاهی گوشه ی هر دو قاب را به آغوش کشیده .
صدای گریه های بی وقفه مرضیه و نگاه علی و حنا را هم اگر بتواند تاب بیاورد ، صدای رادیو را که دروغش را دارد به گوشش مردم می‌رساند را نمی تواند تاب بیاورد ؛
(( چند روز پیش پسرجوانی به دلیلی نامعلوم دست به خودکشی زد . آمار خودکشی در بین جوانان روز به ...)) با تندی بلند میشود ، میرود و به دیوار حیاط تکیه میدهد . به رو به رو خیره شده ، به کوره ی آدم پزی ... به در انباری .
نفس عمیقی میکشد و هنوز آن را بیرون نداده که از بالای دیوار حیاط همسایه کناری ، از دیوار خانه ی آقای مرتضوی ، فیلتر سیگاری نیمه جان جلوی پایش می افتد .

علیرضا رضایی

((پایان ))