خلق موتور داستانی با استفاده از زبان و کلمات.

عنوان داستان : «تقارن»

حوالی خردادماه، پرتوِ نور گِرد غبار هم می‌خورد و میانِ تاریکی راه، از لابه‌لای منافذ پرده، مانند پرهیب‌هایی مرموز مدام سوسو می‌زد و مدام محو می‌شد؛ درست در همان لحظه، صدای ‌قدم‌هاشان را شنیدم. چهره‌ای نداشتند و هم‌چون هالهٔ نوری’ کم‌رنگ از حافظه‌ام فرار می‌کردند. راستش را بگویم، فقط صدایِ‌شان را می‌شنیدم. در پشت شیشه‌هایِ غبارآلودِ پنجره’ چیزی بیشتر از سایه‌ روشن‌های رقصان نبودند؛ امّا حالا، با حضورشان، ـــ انگار از ناکجایی احضارشان کرده باشم، ــــ آواهای درهم و برهم‌شان می‌پیچد توی سرم؛ مرد اوّل نزدیک می‌شود، قدم به قدم؛ می‌توانم از صدایش به‌ یاد بیارمش، تکیده و قد بلند است و مثل همان ورّاج‌هایِ تو‌سری خورده‌ای که همیشهٔ زمان مردّدند، اوّل از همه، بحث را شروع می‌کند:
ــ پلیس‌ها چی‌‌گفتند!؟
می‌توانم نبضِ نامنظمِ مرد دوم را به خوبی حس کنم؛ از فرطِ هیجان صدایش می‌لرزد:
ــ می‌دونی، فهمیده بودم که قراره اینجا اتفاقی بیفته!
ــ باز شروع شد!
ــ برای اجاره رفته بودم’ دم خونه‌اش که اون یارو قد درازه را دیدم، همه چیز زیر سر همون بود؛ داشتم می‌پاییدمش که دوزاریم افتاد!
ــ چه حکایتی! کل محل را زیر دستت گرفتی، هان؟
با مکث، گویی که به دنبال واژه‌يِ درست، سوراخ‌سمبه‌هایِ ذهنش را وارسی بکند، ادامه داد:
ــ غلط نکنم، اون کلاه اسکیمویی‌ را ته‌اش کش رفتی، نه؟ همونی که خزهٔ آبی داشت!
ــ تو آخرش نمی‌فهمی! اون کلاه من بوده که اون یارو کف رفته بود!
صداها رفته‌رفته محو می‌شوند؛ انگار که این بخش از نوار خالی‌ و تنها، جریانِ هوایِ زمانی’ از یاد رفته باشد. – چطور ممکن است؟ حتم دارم، همین چند دقیقهٔ پیش همین‌جا بودند، درست این‌جا! می‌توانم محو شدن‌ِشان را تصوّر کنم؛ مثل غباری در نور کم‌رنگ پنجره دزدیده می‌شدند و مثلِ سر و صدای یک بحث‌ احمقانه، دور و دورتر. دیگر صدای قدم‌ها‌شان را از دست داده‌ام.

*

نور بیرون پنجره کم‌کم محو می‌شد که جلوِ میز شطرنج، خود را بازیافتم؛ حسّ عجیبی بود؛ کلمات بی‌اختیار چونان ریسمانی به‌هم بافته می‌شدند:
ــ من جعلی‌ام،‌ کلاهم‌،‌ اسم‌ و ساعتم همه جعلی‌اند؛ این‌ها را با خودم مرور می‌کنم؛ هر روز، در یک زمانِ معیّن، مثل نوشیدن چای و قهوه‌ی روزمره!
با مکثی ادامه دادم:
ــ آراستیفت، به حرف‌هام گوش می‌‌دی؟ (آراستیفت رفیق قدیمی‌ من است، این لقب را از رفقا گرفته، امّا دیگر حتّی دلیلش را هم به یاد نمی‌آرم چه برسد به معنیش. امّا چشم‌های آبی و موهای خرماییِ ابریشمیش به یادم هست و بدنی را که انگار به دست ماهرترین مجسمه‌سازها تراش خورده بود. همیشه باهم بودیم در شب‌های دیر وقت گفت و گو، عصر های سینما، با همان بحث‌هایِ احمقانه‌يِ همیشگیِ‌ نجات دنیا، از دست کاپیتالیسم و نئو‌لیبرال‌های بورژوا! تغییر شروع شده بود امّا مطمئنم به نفع ما نبود!)
انگار که بچه شده باشم می‌خواستم سر به سر آراستیفت بگذارم و توی صفحات مجازی‌‌اش سرک بکشم. درست حدس زدید گوشی را از روی میز، عین‌هو یک سارق با سابقه قاپیدم و با سرعت شگفت‌انگیزی بنا کردم به بلندخوانی تصاویری که می‌دیدم:
ــ قاشق، ترومپت، گل شیپوری، آزمایشگاه سِرن و زیباروی شهر، البته، جادوگر شهر! به نظرم محتاج توجّهه، عکس‌های تازه‌ا‌ش را دیدی؟ داشتم فکر می‌کردم شبیه کدوم شخصیّته، هوم! یادم آمد: توی جادوگر از- مارگرت همیلتون!
بنا کردم به خندیدن که آراستیفت گوشی را از چنگم در آورد. واکنش‌اش قابل پیش‌بینی بود و به گمانم دختره هم همان جادوگر پلیدِ غرب بود! آراستیفت را زیر چشمی می‌پاییدم؛ با همان ظاهر معصومانه‌ و دست را زیر چانه‌ تکیّه دادن همیشگی‌اش بود و بعد، حواله‌ی یک خنده‌ي شیطنت‌آمیز:
ــ کیش!
ــ کیش؟
چند لحظه‌ای به صفحه نگاه کردم و ادامه دادم:
ــ با این حرکت چطوری؟
به محض حرکت مهره‌ام، صدای عجیبی به نشانۀ اعتراض از خودش درآورد. فیلش را با وزیر زده بودم، همیشه عجله می‌کند. به صفحۀ شطرنج چشم دوخته بود که کلمات را از نو چیدم:
ــ گاهی فکر می‌کنم این بازی پایانی هم دارد یا چی؟
آراستیفت شانه‌اش را بالا انداخت و گفت:
ــ لابد، موقعی که کیش و ماتت کنم، نقطه سر خط می‌ذارم!
ــ همیشه لاف می‌زنی، شاید بهتره گاهی هم از بازی لذت ببری!
با خنده‌اي از سر استیصال و کمی خباثت ادامه دادم:
ــ واقعاً چطوری عاشق اون شدی؟ – چه سؤال احقانه‌ای! معلومه، چون اون جادوگره، هان!؟- اون حرف‌ها که عشق برای خرده بورژواهای احمقه چی شد؟ -مسخره است!
نگاهی به من و ساعت دیواری انداخت:
ــ اون دوره را که می‌شناسی آدم کلش باد دارد! خیال کردی عشق چیه؟ چیزی به جز عاطفه‌ای فرو خورده‌ست، که روزی میاد و روزی هم میره!؟
ــ کیش!
با نگاه تمسخرآمیزی مهره‌ا‌ش را حرکت داد:
ــ کیش و مات! ببین رفیق، به این میگن حرکت سزار!
ــ سزار؟
از جایش برخاست و جلوی میز توالت ایستاد.
ــ سزار اسم رمز امشبه!؟
ــ سزار رمزِ تقارنه دوست من و همه چیز توی تقارن نهفته‌ست!
در حالی‌که یقه‌اش را مرتب می‌کرد، از داخل آینه نگاه‌ام کرد:
ــ می‌دونستی سزار اوایل سلطتنت‌اش 30 نفر را دار زده؟
همین‌طور که نگاه‌اش می‌کردم‌، چشم‌هام را مثل موشی مردّد جمع کرده و جرعه ای از لیوان نوشیدم:
ــ من هم عاشقت بودم البته از نوع افلاطونی‌اش! می‌دانی که درگیر این مسخره بازی‌های زمینی نیستم!
حرفم را نشنیده گرفت و رویش را به سمتم برگرداند:
ــ چطور به نظر می‌رسم؟
از میز شطرنج فاصله گرفتم و ویلچرم را حرکت دادم:
ــ فکر می‌کنم راز زیبایی تو هم، تقارن باشه!
لیوان‌ها را به هم زدیم و نوشیدیم، که ویلچر را به سمت ضبط سُراندم و روشنش کردم ــ خیلی وقت بود که روی آهنگ ادیت پیاف قفل شده بود، انگار بارها و بارها این صحنه را تمرین کرده باشم‌ــ آهنگ پخش شد که با مکثی چرخ‌های ویلچر را به سمت او حرکت دادم و به محض رسیدن، دستم را دور کمرش حلقه کردم، سرخوشانه ضرب گرفته بودم: دا، دا دادادا؛ آراستیفت چند ثانیهٔ اوّل بی‌حرکت مانده بود، مست به نظر می‌رسید و چشم‌هایش را بسته بود که با عصبانیّت فریاد کشید و به عقب هلم داد:
ــ چه مرگته؟ مثل اینکه هنوز تو رویای کودکیت سِیر می‌کنی، امّا باید بفهمی که وقت بزرگ شدنته!
نغمه‌ي آهنگ هم‌چنان به گوش‌ می‌رسید که جرعه‌ای از لیوان نوشیدم؛ به‌‌ام قدرت می‌بخشید و دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانست منظورم را جعل کند:
ــ باید از خودت بپرسی! این تویی که همیشه شاخ می‌زنی و همه‌جا گند و کثافتت را حمل می‌کنی!
در سکوت، نوشیدنی‌اش را لاجرعه سرکشید؛ سُست شده بود و مثل گاوی که از مسابقه‌يِ گاو بازی برگشته باشد، خشم‌اش آرام گرفته بود. پنداری هزاران سال برایش گذشته بود:
ــ چه گهی توی این ریختی؟
کلمات نامفهومی را فریاد می‌زد که به سمت‌ام حمله‌ور شد و مشتش را به طرفم پرتاب کرد. در آن حال، سُر خورد و بی‌رمق بر زانوهایش، در کنار تخت فرو افتاد. انگار که ترسم را قورت داده باشم بی‌اختیار کلمات را به زبان آوردم:
ــ رویا، صورت‌های مختلفی داره، مثل دوران کودکی‌مون بازیگوشه، به دنبال کشفه، می‌خوام توی یک حصار نباشد، مطمئنم، خودش راه را پیدا می‌کند! شاید قدرت درک کلمات را از دست داده باشی، امّا امیدوارم هنوز بفهمی که چی
می‌گم!

*

ــ ‌چند وقت گذشته است؟
با مکثی به سمت آراستیفت می‌روم. کمکش می‌کنم که روی تخت آرام بگیرد. هنوز هم دست‌های قدرت‌مندی دارم- آراستیفت تقلّا می‌کند که حرفی بزند؛ امّا جملاتش مشتی تودهٔ تو‌خالي‌ به نظر می‌آیند. دلم‌ برایش می‌سوزد، برای خودم-، خاطرات‌مان؛ به گمانم بیشتر نگران خاطرات‌مان باشم، هان؟
از روی ویلچر خودم را کنار دست او می‌غلتانم و کلاه اسکیمویی را در دست می‌چلانم. و بعد، در سکوت اتاق، به نجوا می‌گویم:
ــ باید من را ببخشی، آراستیفت! البته، شاید هیچ وقت نتونی این کار را بکنی، این را یه موهبت در نظر بگیر. حالا می‌تونیم عمیق‌‌ترین خواب‌ِمون را تجربه کنیم؛ همانی که رنه مارگریت تصویرش کرده بود؛ شاید فقط اون می‌تونست تقارن را درک کند، بقیه هم مثل ما، شبیه قصۀ ما، قلّابی بودن!
روی تخت، به تنهایی دراز به دراز افتاده‌ام، لابد با گردنی خشک، دارم به صورت تکه پیهی دلمه در می‌آیم. شاید هم، در رویایی فرو می‌روم؛ در ژرفای بخشی از خاطرات‌ مه‌آلودم. چونان جوهری خشکیده لای دفرچه‌ي خاطرات؛ کم رنگ و کم رنگ‌تر؛ دور و دورتر. دارم پروار می‌شوم امّا، امّا...هنوز هم آخرین شمایل‌هایی که از درون مخیله‌ام محو می‌شوند را در عین عجز بشری‌ام به خاطر دارم. ساعت هم بااِم موافق است، با دمیدن در صورش، دارد آخرین تکواژه‌های وجودم را به سایه‌ای از نیمه شب مسخ می‌کند، تا بلکه خدای گاوپرستان بیاید و با چشمانی خیره، استغاثه‌های روح بی‌حرمتم را به طلوعی دوباره ببخشد.

پایان.
-ن.