تغییر شخصیت در داستان کوتاه، تجربه بسیاری می‌طلبد

عنوان داستان : تبعیدی
نویسنده داستان : مائده رنجبر

من اکنون ، جایی هستم که باید باشم !
همیشه دوست داشتم داستان زندگی ام شروع خوبی داشته باشد پس با خوبی ها شروع میکنم.
از اینکه از سلسله ی غم زندگی هستم و زخم های کوچک و بزرگ شکست روی قلبم جا خوش کرده ، فاکتور میگیرم .
آنهمه جنگ بر سر تصرف سرزمین رویاهایم سرانجامی جز پیروزی نداشت .
این هم از پیروزی من : دانشگاه داروسازی ایرانِ تهران .
جایی هستم که جای هرکسی نیست !. حق اعتراف دارم که بگویم اینجا حتی قلم بدست گرفتن هم حس خوبی دارد .
گستاخانه است که هنوز دو سه بند از داستان نگذشته اینگونه خودم را تحویل میگیرم ولی اینکارم بی دلیل هم نیست .
اهل ساری هستم . چون به مهمان نوازی تهرانی ها کمی شک دارم مجبورم خودم را زودتر تحویل بگیرم تا دست کم گرفته نشوم . به هرحال در گرد پایِ به خاک ننشسته ی یک مهاجر ، این مشکلات نیز هست .
روز اول دانشگاه شاید به ظاهر معرفی اساتید و دروس بود ولی در باطن دیدن هم دانشگاهی ها و مقایسه ی خود با دیگران بود .
به نظر میرسید برگ برنده دست کسی است که بهترین پوشش و ظاهر را داشته باشد . اینجا ولی بهترین جور دیگر معنی می‌شد !
هرچه نمایان تر ، بهترین بودن رنگ شفاف تری به خودش می‌گرفت .
تصور اینکه روزها پی در پی بگذرند و من از بهترین بودن سهمی نداشته باشم ، عین خوره به جانم افتاده بود . دوست نداشتم اینجاهم همان نقش فرزند وسطی خانواده را داشته باشم .!
همیشه موقع تقسیم محبت که میشد یلدا خواهر اولم سهم بزرگی را بر میداشت و میرفت . چون اولین فرزند بود ! مهیا هم به بهانه ته تغاری بودن خودش را از تکه های بزرگ بی نصیب نمیگذاشت . این وسط من میماندم . با اسم یکتا ! که سجع عجیبی با تنها و تنهایی داشت !
این بود که انتظارم از خودم بالا رفت . میخواستم یکتای بی همتای دانشگاه باشم .
به تبعیت از رسم بهترین بودن به سبک هم دانشگاهی ها ، برای روز بعد شلوار قد نود و مانتوی تنگ و کوتاهم را که به تازگی از بازار همین شهر گرفته بودم ، به تن کردم . صبح هم کمی از زمانم را به طراحی صورتم پرداختم !! مقنعه ام هم کمی از مرز همیشگی عقب تر رفت .
حقیقتی که در زندگی ام وجود داشت این بود که اولین بار بود با چنین ظاهری بیرون می‌آمدم . کمی دورتر از مرز معمولی بودن ! قبلا از آن دست آدمهایی بودم که اکثر اوقات چادر سرم می‌کردم . هرزمان هم که در آغوش چادرم نبودم حجاب ساده ای داشتم . به قول مادرم تو همانی هستی که نه باحجاب ها قبولت دارند و نه بی حجاب ها!
اینبار فرق می‌کرد . میخواستم فرسنگ ها از ان معمولی بودن فاصله بگیرم . 
خیال می‌کردم قرار است همه چیز خوب پیش برود . اما انگار فقط خیال بود .
تصوری به دور از واقعیت . این را وقتی سوار مترو شدم فهمیدم . نگاه های یک پسر جوان در تمام مسیر خنجری شده بود در میان قلبم . هربار برای این که خودم را تسکین دهم می‌گفتم : " بیخیال یکتا !
شاید قبلا هم این نگاه ها بوده و تو متوجه نمیشدی !. "
اما نه . فایده نداشت . نمیتوانستم خودم را گول بزنم . انگار کسی که عوض شده بود فقط من نبودم ! مردم هم نهالی از تغییر در وجودشان داشتند .
نشد گوشه ای بایستم و ماشینی جلویم از حرکت بازنماند ! یا کوچه ای را با کوله ای از ترس و دلهره طی نکنم . دنیا مخوف تر از همیشه به نظر میرسید . من اما در میان شلوغی ها ، میان گرگ ها ، هیچ چیزی برای دفاع از خودم نداشتم . ترک عادتم موجب مرض شد ولی اگر انتخاب جدیدم را به عادت تبدیل می‌کردم شاید مشکلم میتوانست حل شود . شاید !
آن صبحم را به سختی به شب رساندم . خسته بودم . خستگی ای که با همیشه فرق داشت ! تنها سودی که از امروز بردم نزدیک شدن به مهتاب بود . درنظرم یکی از جذاب ترین دخترهای دانشگاه بود . امروز که باهم دوست شدیم فهمیدم دوستان زیادی دارد . البته بیشتر از نوع جنس مخالف .! با این حال خوی شوخ طبعی ای که داشت حسابی مرا مجذوب خودش کرده بود .
دیروز که در حیاط دانشگاه با مهتاب و بقیه‌ی دوستانش مشغول حرف زدن و غیبت پشت سر بقیه بودیم ، زینب به طرفم آمد . می‌خواست هماهنگ کنیم چه روزی با اتوبوس به ساری برگردیم .
زینب همکلاسی دبیرستانم بود . از ان دست دخترهای محجبه و پاک دامن !
تفاوتی که میان ذهن من و او بود رخصت صمیمیت بینمان را نداد ولی چون باهم  در این دانشگاه قبول شدیم قرار شد روز ایاب و ذهاب به دیارمان را باهم هماهنگ کنیم .
بعد از اینکه دست به سرش کردم و بهانه اوردم برای همراهی نکردنش ، به جمع مهتاب پیوستم . مهتاب بعد از اینکه زینب کمی دور شد گفت :
" با این دختره که پیله دور خودش پیچیده هم دوستی ؟! "
نمیخواستم بخندم ولی به همان رسم بهترین بودن زدم و زیر خنده و برایشان تعریف کردم که کیست .
هرچند در دلم زینب فرقی با یک تکه الماس نداشت . حتی با اینکه به اندازه ی مهتاب به او نزدیک نبودم اما اعتمادی که به او داشتم بیشتر بود .
یک ماه کنارشان سیر کردم . در آن یکماه ولی صبح و شبش عجیب گذشت .
مهمانی های و دورهمی های شلوغ ، شوخی های بی حدو مرز پدرام با من ، دعوای من و مهران بر سر اینکه چرا هربار شانه ی من را تکیه گاه دست هایش انتخاب می‌کند ! ، نیش و کنایه های نیلوفر به خاطر رفتارم ، خریدن لباس هایی که هربار باید تنگ تر و کوتاه تر از قبل می‌شد ، نگاه های خیره‌ی مردم در کاروانسرای مترو و خیابان و برخورد ناگهانی مردانی با من که در جامه ی غیر عمد ، عمدی به نظر می‌آمد .
شب هارا از فکر و خیال به سختی می‌خوابیدم و صبح ها هم از دیدن خورشید در آغوش اسمان فراری بودم .
من اینبار ولی خسته تر از همیشه . بی دلیل عصبانی و مشوش تر از قبل . عوض شده بودم . آنهم به انتخاب خودم !
مویرگی خودم را به ترمینال رساندم . باید برای پیدا کردن خودم کمی از اشتباهاتم  فاصله میگرفتم .خبر رفتنم را به زینب دادم . او هم مهربان تر از همیشه همراهی کردن من را پذیرفت . وقتی اورا دیدم همان غوغای همیشگی آرامش را در وجودش داشت .
زینب اما وقتی در اتوبوس نشستیم برایم دیدنی تر از همیشه بود . شاید یک صندلی بینمان فاصله بود ولی از یک شهر بودیم . در یک دانشگاه و در یک سالِ قرن متولد شدیم . از دوباره کنارهم نشستن‌مان شاید یک ماه می‌گذشت ولی یک فرق بزرگ بین من و او به روشنی روز شفاف بود .
اینکه او همچنان در قلمرو آسایش بود و من یک تبعیدی !
تبعید شده از سرزمین آرامش . من خودم را به این تبعید محکوم کرده بودم ...