مفهوم ادرادک در داستان به خوبی پیداست.

عنوان داستان : سرآغاز

«رویا آن‌چه که روینده است!»

مورچگان مرموز رویاهایِ شبانه‌ام می‌خواستند چیزی به‌ام بگویند؟ هدایتم کنند به آن‌چه که آن‌سوی تاریکی می‌دانمش؟ پرسش کافی‌ست؛ امّا در حقیقت، پرسش‌ها هنوز هم وجود دارند؛ اینجا، در مخیله‌ام می‌درخشند. شاید که به دنبال چیزی می‌گردند، همان چیزی که «رویا» را می‌سازد.
رویا چیست؟ تبلور آرزوهایِ آدمی و یا مدخلِ بزرگِ عواطف سرکوب‌شده!؟ یعنی، در روز نخست می‌بایست با آرایِ فروید خودم را بشناسانم؟ فروید گاهی حرف‌هایش جالب است و گاهی هم خودش را زیادی جدّی می‌گیرد. او در عین این‌که تجلّی‌گر بدعتی کهنه‌ست، مشغول پای‌گذاری علم شناخت ذهن هم است. نه، نه! مگر می‌خواهی کلاسِ فرویدشناسی و یا همچو چیزی بگذاری...ـ‌راستی، امروز چه روزی‌ست؟
به خاطر بیاور، آن رویا را به خاطر بیاور: در اتاق خودت بود، صف عریض و طویل مورچگان که از درون شیارِ بلندگوهایِ ارگِ مینیاتوری‌ات بیرون می‌زد، به یاد چه می‌انداختدت؟ پنداری صدای ریزه ‌پایِ مورچگان را با بسامدهایِ کروماتیک کوک کرده باشند، ازِشان پریلود لا دانس دو پوک‌ - دبوسی بیرون می‌زد. آیا هنوز صدای قدم‌هاشان را می‌شنوی؟

Oh! Týpos toú méllontosــ

چه کسی خواهد آمد؟ بهتر است بگویم، آیا این نغمه‌ي بیدار شدن است و یا تنها، خیال باطلی‌ که از بیرون به درون فرو می‌ریزد تا روز آغاز شود؟
-بیدار شدم! بیدار شدم! پناه بر خدا!
*
پیش از کلمه عدد بود و پیش از عدد، صدا و پیش از صدا هم من بودم؛ سکوت! – به گمانم، این را می‌بایست پیش از رویای روز اوّل می‌نگاشتم. عیبی ندارد. همیشه روز، روز اوّل است، و می‌توانی برای همیشه از اوّل بی‌آغازی!
چیزی داشت تغییر می‌کرد؛ وجودم متورّم می‌شد، به‌سان بالونی طوسی‌رنگْ که تویش را سیاهی فرا گرفته باشد. لابد، آدم، موسی و مسیح هم در همین حال، خدا را یافته بودند؟ در آن‌گاهی که هبوط می‌کردند و صعود، به قلّه‌ای، آسمانی، و همینک نیز زمین از حرکت ایستاده است و منتظرِ عبورِ بالونِ طوسی‌رنگ است، عبور از زمان صفر. گفتن ندارد، وقتی زمین از حرکت بایستد، زمان هم متلاشی می‌شود، عین‌هو یک مویز جوزیده، شترق!
ــ‌این صدای چه بود، صاعقه؟
بالونِ طوسی‌رنگ ترکیده و کاغذ سیاه شده -هوم! من این‌گونه آغازیده‌ام!

«مناجات با مرگ.»

لا، سل – لا – سی. این ورد آن روز بود، روزی که کمی غمگین بودم و می‌خواستم هزار و یکی آدم بکشم. در حین خندیدن، و هورت کشیدن یک نصف‌ماگ اِمریکانو می‌توانستم کمی هملت باشم و کمی ‌بیشتر میترا و کمی‌کمتر ابراهیم و بهرام. یعنی، کمی انتقام‌جو، کمی بیشتر ستیزه‌جو، و کمی‌کم‌تر چاپلوس و ورثرغنه. باری، نجوایی به صدا آمد، از سوی خداوندگار مرگ بود؛ اسامی‌شان را به‌ام گفت: روزبه و بهمن. دو قلوهایی که حتّی با گفتن این‌که دو قلو هستند مرگ را به ریشخند گرفته بودند؛ امّا مرگ، آن ستیزه‌جو و انتقام‌جوی بزرگ، به تناسخ نیز اعتقاد داشت و می‌گفت، آن‌ها در روزگاری، برادران دو قلو بوده‌اند که توسط زئوس در آسمان شب نقش بسته‌اند. پس برو و آنها را بکش تا بگذارم از معجون ابدیّت کمی بنوشی! ـ‌کمی؟ خودمانیم، یارو فکر می‌کرد که خیلی تیز است. ولی اگر می‌دانست که من از نوادگان بعل زبلم! اینطور برایم شامورتی در نمی‌آورد. همین ناکس، سر گیلگمش را گول مالیده بود! فکرش را بکنید گیلگمش!
می‌دانستید که اگر فانیان نمی‌بودند، نصف این اصنام اعظم هاف‌هافو از کار بیکار می‌شدند و شاید دیگر برای ما – فانیان – قمیش نمی‌آمدند!؟
ها! می‌گویید، چرا مرگ دست به دامان من شده بود؟ اگر بدانید، مرگ تابع سرنوشت «چیز»هاست، و سرنوشت آن‌ها را هم کارگزاران جادوی سیاه تعیین می‌کنند، حساب کار دست‌تان می‌آمد! بعله! پس، برای این‌که آن خداوندگار بتواند کار دوقلوهای افسانه‌ای را بسازد به من نیاز داشت تا جادوی سیاه را به کار بگیرم و کار یکسره شود. البته، با وردی که نوشتم زهر مرگ را گرفتم و بهمن و روزبه را درگیر یک فرم خاصّ ساختم که بتوانند بارها و بارها بمیرند و زنده شوند!

«مرگ به دنبال که بود؟»

شنبه حوالی پنج عصر بود که طره‌هایِ نور زردنبویِ فلورسنت خیابانِ لینک، شیشه‌ي بخارگرفته‌ي کافه پارادیس را در هاله‌‌ای نورانی غرق می‌ساخت. همگی‌ چشم دوخته بودیم به ساختمان مرکزیِ عظیم الجسته‌يِ نورالینک که تقریباً، با شیشه‌های دالبور ماتِ یک‌دست خاکستری و مرده‌ای... ـ‌گندش بزنند! چیز است! این برای داستان دیگری‌ست! اهِم، یک لحظه...آهان، این هم از پرونده‌ی سوژه‌ي اصلی! هوم! خودش است:
«تیرماه آن‌سال، حین بازی تخته نرد دو نفر را کُشتم(آفرین خودشان‌اند، بهمن و روزبه!). قرار بود در ازای شندرغاز از مرز ردشان کنم، من هم این‌کار را برای‌شان مجانی انجام دادم. یک معامله‌ی برد – برد. طفلی‌ها روح‌شان هم خبر نداشت که قرار است اعضا و جوارح‌شان از گَلِ کدام مرزها و سرزمین‌ها بگذرد. همان مسیر ترانزیت عریض و طویلی که از خود هندوستان تا قلب اروپا کشیده شده بود و به حق هم، راه ابریشم امروز بود.
باید بگویم که سلامت بدنی‌شان خوب بود؛ جفت کلیه‌ي یکی‌شان رفت بمبئی و قرنیه‌ي چشم آن یکی هم رفت بوسنی. کار تمیز بود و مو لای درزش نمی‌رفت. پوشش کار تسلیحات سبک بود؛ قانونی و تولید اکیپ درون‌مرزی خودمان. تا یادم نرفته، خوب است این را هم بدانید، به اقتضای روابط درونی و بیرونی هر کشور نوع کارپوش آن هم تفاوت می‌کند: گاهی تسلیحات سبک، گاهی هم تریاک و قس علی‌ هذا. در کار ما «روابط» است که عناصر دیگر را کنار هم می‌نشاند، این یک قانون نانوشته است.
چند ماهی بود که روی‌شان وقت گذاشته بودیم. آخر، دست کم در هر دوماه دوسه تایی مثل این‌ها به تورمان می‌خورد. آن دفعه هم نوبت بهمن و روزبه بود. ناتو‌ها به ما گفته بودند که برادرند، ولی گندش در آمد که هم‌خوابه‌اند.
دمادم عصر جمعه، یکدیگر را در ویلای روزبه ملاقات کردیم. البته، بیشتر شبیه به خانه‌باغ می‌مانست تا یک ویلای مسکونی. هنوز هم آن درخت‌های توت و گل‌های همیشه بهاری که، جزیره‌جزیره، مابین بوته‌ها چیده بودند‌شان را به یاد دارم، آن روز گرم‌ترین روز سال بود و پوست آدم زیر آن حرارتِ چسبناک می‌جوزید و کم مانده بود که مواد آرایشی هم بر روی پوست صورتم بماسد. در آن اثنا، نشسته بودیم دور یک میز مستطیلی که رویش یک تخته‌ي بازی و فنجان‌های چای قرار داشت.
- 15هزار دلار برای جفت‌تان، خوب است؟
همدیگر را نگاه کردند و با کمی مکث، از جا برخاسته و وزوز کنان کمی دورتر شدند. رفته‌رفته داشت کفرم بالا می‌آمد، قابل حدس بود، از ترس‌هاشان می‌گفتند، که اگر به فرض، یک‌موقعی کلاه‌شان را بردارم، چه؟ آه، چه احمق‌هایی! آن‌ها فقط می‌بایست به غریزه‌شان اعتماد می‌کردند؛ کاری که همیشة زمان ازش طفره می‌روند.
این یک تأخیر غیر معمول بود، آن‌ها هنوز نیامده بودند(عامل‌هامان را می‌گویم!)، با غروب آفتاب تمامی ماموریت‌های سازمان ملغی می‌شد و این هیچ خوب نبود. سازمان پول درست و حسابی نمی‌داد واگر نه، با یک آمبولانس مجهز به پنتوباربیتال، محلول سدیم‌فسفات و دستگاه سی‌پی‌آر که اجساد نیمه‌جان را تا کارگاه جداسازی اعضاء حمل کند، می‌توانستیم همه‌چیز را فوری، حل و فصل کنیم و نیازی هم به این مقدّمات پیچیده نمی‌بود.
در آن حین،‌ به طرف میز رفتم و مهره‌های تخته‌نرد را یکی‌یکی با آرامش ‌چیدم که روزبه کمی نزدیک‌تر آمده و سیگاری آتش زده و از چهره‌اش اینطور دستگیرم شد که موافق این معامله نیستند. ازش خوشم آمد، کمی به غریزه‌اش اعتماد کرده بود، ولی کمی هم‌ دیر شده بود. عامل‌ها سر رسیده بودند. تصوّر کنید، کمی صدای ضرب و شتم می‌آمد و در پوششِ یک نعش‌کشِ مجهز، با سرعتی مثال زدنی، شقه‌شقه می‌شدند، آن هم درست در همان حیث و بیثی که من، از چای عصرانه‌ام لذّت می‌بردم و توی تخته نرد تاس می‌ریختم.»

«کدام من؟»

اکنون با از دست دادن مشاعر شاعرانه‌ام یا همان امر پوئتیکِ درونی چه می‌توانستم بکنم؟ می‌بایست کدام «من» را صدا می‌زدم تا بیاید و مرا از منجلاب «من» بودن، بیرون بکشد؟ ولی مقصود کدام من بود؟ در حقیقت، منی که مدام در کشمکش بین هستی و نیستی‌ست چطور می تواند تحت کالبد یک هستنده که «وجود» دارد هستی یابد؟ نمی‌دانم!
ای هستیِ هستنده در هستیِ هستی من، آن‌که در پسِ پس‌ها نفهته‌ای آشکار شو!

آمد. نوشت. رفت...


«صورتک گم‌شده.»

صورتک رویا داشت از چهره‌ام برچیده می‌شد و در آن اکنون، به جای آن‌که خورشیدِ آندولس را ببینم داشتم مهتابی یک‌چشم اتاق را دید می‌زدم که مدام پِت‌پِت مي‌کرد. دیگر از سوی هیچ خداوندگاری نجوایی نمی‌آمد و آنگاه فهمیدم فریب خورده‌ام و آن، آغازِ پایانِ زمان مقدس بود. آه، نه این یک عروج ملکوتی نبود؛ داشتم به قعر جهان فرودین هبوط می‌کردم، آن هم از زمین!
اِرش‌کی‌گال منتظرم بود تا از قدح قدسیش به‌ام مذاب بخوراند و برای همیشه مرا از آن خودش کند! رفته‌رفته داشت بوی گندیدگی لاشه‌های لیزافتاده به مشامم می‌رسید. شاید هم بوی گندیدگی خودم بود. چونان‌که مثل مایه‌ای قیری‌شکل آب می‌شدم و به خورد نشیمنگاه چوبی می‌رفتم. و اصوات نیز، گفتی در گودالی توهم ‌توهم فرو شده باشند، به وزوز ناسور مگس‌های جهنمی مسخ می‌شدند:

گام‌های‌تان را سوی دوزخ بسپرید!
چونان مگس، گرد دروازه‌ي دوزخ وزوز کنید!
و بر پاشنه‌ي دروازه حلق بزنید!
او بیمار است!
مادرْ ارش‌کی‌گال برای فرزندانش به دردسر افتاده است!

شکسپیر آنجا بود و گوته برای خودش سلّانه‌ سلّانه می‌پلکید و شعر می‌گفت و آنگاه شکسپیر رو به من که، در آستانه‌ي ورود به ناکجاآباد دوزخ بودم گفت:
«
It will have blood;
They say, Blood will have blood!»

مزقون‌چی شیپور زد و آدمک‌هایِ کوکی که تنها دامنی حریر به پا داشتند با رقص پا به سویم آمده و مرا روی دست‌هاشان گرفتند. پنداری به زبانی ناشناخته ترانه می‌خواندند که آرام آرام چشم‌هایم سیاهی رفت و خودم را زانو زده جلوِ محراب اِرش‌کی‌گال یافتم. او با نیم‌تنه‌ای زر اندود و دامنی تا بالای زانو، روبه‌رویم ایستاده بود. تاجی زرین بر سر داشت و گیسوانش چونان مارهایی روی شانه‌هایش ریخته بودند. کمی پیش آمد و قدح را به سویم دراز کرد و لبخند زد. در قدح، مایعی شبیه شیر بود.
ــ از آن بنوش! مُل است، سر دماغت می‌آورد.
روی قدح، هفت خط وجود داشت و با دست‌هایی لرزان آن را گرفتم و جرعه‌ای نوشیدم. گوته از پشت سر با صدای بلندی گفت:
ــ هر کسی که راه می‌رود می‌تواند گم بشود.
کلمات را ادا کرد و قدمی به عقب برداشت و سپس، در بخار غلیظی که از چشمه‌‌ای جوشان می‌آمد محو شد. جرعه‌ای نوشیدم، طعم گوارایی داشت و در حین دوباره نوشیدن، به خاطر آوردم که اگر زنده‌ای از غذای مردگان هفت‌بار بخورد و بنوشد، برای همیشه آنجا ماندگار می‌شود. کمی مکث کردم و گفتم:
ــ خون، خون می‌‌خواهد!
فرزند او بیمار بود و تنها می‌توانست با خون انسانی زنده بازگرداندش. پس قدح مُل را روی صورت او پاشاندم و سراسیمه از پشت محراب، فلنگ را به سمت دروازه‌ی دوزخ بستم! تا چشم کار می‌کرد دالان‌های تودرتو توی‌هم می‌پیچیدند و کورسوی نور را می‌چلاندند. دروازه آن‌جا بود، درست در پیش‌ چشمانم! دو پا داشتم و دو پا هم قرض کردم امّا در عوض، دروازه مدام دور و دورتر می‌شد و نعره‌های گماشتگان و نگهابانان که در پشت‌سرم طبل‌کوبان پیش می‌آمدند مدام نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. در همان حین، گودالی زیر پاهایم حفر شد و با سرعت سرسام‌آوری بلعیده شدم، انگار غول تاریکی قورتم داده باشد در خلأ چسبناکی فرو ‌رفتم.
در فضایی لامکان و لازمان، میان تصاویری از خودم غوطه‌ور شده بودم؛ تصاویری حبابی‌شکل و کش‌سان که غبار‌آلود و گرفته به نظر می‌آمدند. گفتی داشتم درون بالن طوسی‌رنگ‌ به آرامی صعود می‌کردم، خلئی غلیظ دُورَم را در بر گرفته بود، خودم را سُراندم به سویش. تاریکی رفته‌رفته رنگ می‌‌باخت و اصوات توسری خورده از یکدیگر باز می‌شدند: تشویق حضار، صدای بم و گُنگ سخنران، پنداری خودم را بین صدها هزار حشره که بی‌وقفه بال می‌زدند باز یافته‌ام. پرتوهای سوزنی‌شکلِ پروژکتور چشم‌هایم را جمع کرده بود؛ امّا می‌توانستم پرهیب مدیر را ببینم؛ روی سِن برای‌مان دست می‌زد. هیاهوی جمعیّت که فروکش کرد رو به آنها، با لبخندی که روی صورتش کش می‌آمد، گفت:
«مفتخرم نسل جدیدِ ماشین‌های دگرریختة کمپانی نورالینک b3d98420d8acd8afdb8cd8afd99020d985.»
نور به‌‌روی مدیر متمرکز شده بود،‌ و او به گفته‌هایش ادامه می‌داد:
«ما با کاشت اطلاعاتی از کانکتومdaafd8b1d..988d987db8c..20d8b4d98...8d8b1d8b....c208 انگیزه بخشیدیم تا نقشه بریزند؛ طراحی کنند؛ حس کنند. می‌بینید؟ آنها حاضر شدند....هدف داشتند!....»
بدنم را حس نمی‌کردم؛ صدایش توی سرم می‌پیچید.
ما انسان بودیم؛ حسّ می‌کردیم و کسی نمی‌توانست این را ازِمان بگیرد...در آن حال، سکندری‌خوران دست راستم را دراز کرده بودم و تا جای ممکن کش می‌آمدم که در آستانه‌ي رسیدن به غشای حباب، دستِی از آن‌سوی تاریکی دستم را گرفت و در همان هنگام، بالون‌ طوسی‌رنگ ترکید و مایه‌ي سیال و سیاهی روی صورتم پاشید.
سیاهی به تدریج محو می‌شد که چشم‌هایم را مالاندم و خودم را در نور اتاق، رو به صفحه‌ي سفید کاغذ بازیافتم و فریاد کشان ‌گفتم:
ـ بیدار شدم! بیدار شدم! پناه بر خدا!

پایان.

2 توِت ماه‌ 13IX9 – آ. آژون.