روایتی خلاقانه از یک تیتر تکراری.

عنوان داستان : یک عاشقانه‌ی خیلی خیلی آرام

موهای سفید و کم حجمش ریخته بود گوشه ی صورت چروکیده‌اش
اشکی افتاد و در ازدحام چروک‌های صورتش گم شد، خودش را کمی روی تخت جا به جا کرد
_ یعنی میاد؟
_کی حاج خانوم؟
_یعنی، بالاخره، می‌بینمش؟
پری خانوم پرستار همیشگی‌اش با تعجب نگاهش کرد
_قرآن... قرآن می خوام
پری خانم رفت و قرآن را آورد. از قفسه‌های کتابخانه‌ی کوچکش که سالها گوشه اتاقش بود.
_ من از دستش ناراحت بودم
لای قرآن را باز کرد
_ یس والقرآن الحکیم... چند سال باهاش قهر...
بغضش شکست و «بودم» شروع کرد به لرزیدن.
_انک لمن المرسلین
چشم‌هایش پر از اشک بودند و کلمات در چشم‌هایش خیس می‌خوردند و از هم می‌پاشیدند
_ علی صراط المستقیم
ناگهان چشم‌هایش را گرد کرد و چند نفس عمیق را آرام به درون شش‌هایش کشید قرآن را بست
_تنزیل... ا...لعزیز ...الرح...یم...
_بیا حاج خانوم یکم آب بخور
دستهایش می لرزید. لیوان را گرفت، آب هم می لرزید. کمی از آب را نوشید. پرستار لیوان را گرفت. پیرزن ملحفه را کشید روی سرش. از زیر ملحفه صدایش خیلی ضعیف می‌آمد
_لتنذر قوما ما انذر اباوهم....
ملحفه می لرزید
پری خانوم پنجره‌ی کنار تخت را باز کرد
_خانوم… حاج خانوم!! حالتون خوبه
مثل نوزادی خودش را میان ملحفه‌ قنداق کرد. شاید اگر مادرش زنده بود می گفت وای عزیزم چقدر شبیه بچگی هایت شدی، شبیه همان روز، پشت در، که قنداقت کرده بودم. آنروز که بغلت نکرد. آن روز که رفت و یکبار هم پشت سرش را نگاه نکرد.
_حاج خانوم حالتون خوبه!؟؟ من می رم قرصتون رو بیارم
تا پری خانوم رفت از توی آشپزخانه قرص بیاورد دختر بچه‌ای را کنار تختش دید، او را شناخت، با اینکه شصت سالی می‌شد که ندیده بودَش، ولی او را شناخت. نه از روی دندان های بزرگ و خرگوشی‌اش، نه به خاطر موهای مشکی و چتری‌اش نه به خاطر پف زیر چشم‌هایش، و یا آن خالی که روی گونه‌اش داشت، او را از عمق نگاهش و زخم لبخندش شناخت. دختری شش ساله که دردی را شش سال با خودش می‌کشید. پیرزن هم لبخند زد با همان زخم اما خیلی کهنه‌تر، دوباره لبخندش شکست و نفس بلند و آرامی کشید.
دختر بچه دست‌های کوچکش را که به هم چسبانده بود بالا آورد و به پیرزن گفت:« بیا! بگیرش… تو فوتش کن، شاید بره تو آسمون. من که هر چی فوتش می‌کنم، نمی‌ره. همش میفته کنار خودم، یه کم اونور تر»
او نگاهی به دست دختر بچه انداخت، ناگهان چین و چروک صورتش هزار تاب خورد، ابروهایش در هم فرو رفتند و لبخندی افتاد روی لب‌هایش
_آه… قاصدک! یه قاصدک تنبلِ دیگه
خندید و کمی سرش را کج کرد به دختر بچه نگاه کرد، اشک ریخت و لبخندش خیس شد از چشم‌هایش فقط یک عالمه چروک مهربان دیده می‌شد
_من الان دیگه خودم قاصدکم، ببین موهام مثل قاصدک سفیده!! تو اگر حرفی داری به من بگو، من قاصدک خوبی ام!
دختر بچه کمی خودش را روی پنجه‌های پایش کشید سرش را برد جلوی پیرزن و در حالی که بین کلماتش آب دهانش را قورت می‌داد گفت:« بهش بگو... یه بار بیاد... تو خوابم»
و وقتی سرش را عقب می‌برد لبهایش داشت می‌لرزید و با پشت دستش داشت اشکهایش را پاک می‌کرد
_ فقط یه بار
_ نمیاد! هیچوقت نمیاد
_ اما من دلم می خواد ببینمش، تا حالا ندیدمش
_ نمیاد
_ اما من هر شب براش گریه می‌کنم، قاب عکسش رو بغل می‌کنم، من براش قل هو الله می‌خونم.
_ نمیاد… اگر هزار بار قل هو الله هم بخونی نمیاد، اگر شصت سال هم یاسین بخونی…
و اشک‌هایش فرو ریختند و «نمیاد» اینبار در بین لب‌هایش لرزید. چشم‌هایش را بست
_ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ كَرِی‍...م
_حاج خانوم، قرصتون رو آوردم، حاج خانوم!
نگاهش نکرد
_حاج خانوم!
نگاهش کرد
_می‍...ری از تو انباری یه قابِ… قاب عکس بیاری؟»
پری خانم قرص‌ را توی دهان پیرزن گذاشت و یک لیوان آب به دستش داد
_ بله حاج خانوم، عکس کی هست؟ قابش چه شکلیه؟
_ قدیمیه، کوچیکه، توی یه چمدون آبی، عکس یه مَر… مَرده که خال داره… رو صورتش، که نمی‌خنده
صدایش را خیلی آرام کرد و طوری که پرستار نمی‌شنید گفت:« که... هر چی… هرچی گریه می‌کنی براش م‍...هم نیست!»
اشکش ریخت و از شیارهای صورتش گذشت و روی استخوان سینه‌اش افتاد
_ وَجَــاءَ مِنْ... أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ
پری خانم رفت دنبال قاب عکس. و دختر بچه که حالا ده سالی داشت از کنار تخت با قاصدک پیدایش شد و با لبخندی که تا گوش‌هایش می‌رسید گفت:« این دفعه دیگه حتما می‌ره، بذار فوتش کنم»
فوتش کرد و قاصدک کمی به هوا رفت و بعد از چند ثانیه افتاد کنار دیوار خالیِ رو به روی تخت. همان که سالها بود هیچ قاب عکسی رویش نبود. دوباره برش داشت رفت کنار پنجره و ایندفعه محکم‌تر فوتش کرد قاصدک آرام از توی دستش لیز خورد و دوباره برگشت تا کنار دیوار خالیِ رو به روی تخت و همانجا ماند. دوباره برش داشت
_ می‌رم‌ تو حیاط… آخه می‌دونی من فهمیدم قاصدکا خجالتین، وقتی نگاشون کنی نمی‌رن، من همیشه قاصدکامو می برم تو حیاط می‌ذارم کف دستم چشمامو محکم می‌بندم و محکمتر فوتشون می‌کنم بعد بدو بدو می‌رم تو اتاق، اصلا نگاشون نمی‌کنم
این‌ها را می‌دانست و می‌دانست که دیگر تا فردا پایش را توی حیاط هم نمی‌گذارد، از پنجره هم بیرون را نگاه نمی‌کند و وقتی فردا به حیاط می‌رود و یک‌ قاصدک گوشه‌ی حیاط می‌بیند به روی خودش نمی‌آورد که این همان قاصدک تنبل است، همان قاصدک دیروز و شاید پریروز و‌ باز هم آن را در دستش می‌گیرد و برایش حرف می‌زند، گاهی با خنده و بیشتر وقت‌ها با گریه…
_ بیچاره قاصدکا، چقدر درد، با خودشون این ور و اون ور می‌برن
پری خانم با قاب عکس پیدایش شد، داشت گرد و خاک‌ها را از رویش پاک می‌کرد و لبخند می‌زد
_ فکر کنم جوونیاتون خیلی شبیهش بودید
_ نه خیلی
دست گذاشت روی خال گونه‌اش و گفت:«فقط همین خال، همین یه خالم بهش رفته»
_ خب حالا بزنمش به دیوار؟ این دیوار خیلی خالیه
_ نه
_ آخه قاب عکس جاش رو دیواره نه توی چمدون
قاب عکس را گرفت و خوب نگاه کرد، یک عکس سیاه و سفید، یک مرد خیلی جوان، با موهای یک ور و ریش پر پشت، با یک خال روی گونه‌اش، بدون هیچ لبخندی. همان عکسِ روی سنگ قبرش. مادرش گفته بود این عکس را چند روز قبل از رفتنش گرفته بود، همان روزهایی که لبخند‌هایش انگار شهید شده بودند. قبل از اینکه خودش شهید شود. روی شیشه اش پر از رد اشک بود، اشک‌های دختری سه چهار ساله، شش ساله، ده ساله، شانزده ساله… و همان لحظه یک قطره اشک از چشمهایش افتاد و شیشه‌اش را دوباره خیس کرد، اشک پیرزنی ۶۹ ساله.
رنگ پیرزن خیلی پریده بود، زیادی سفید شده بود، دست‌هایش خشک بود و جریان خون را از زیر پوست نازکش می‌شد دید. پیرزن خودش را و قاب عکس را در ملحفه سفید قنداق کرد، نگاهش به پنجره بود...
_امروز بارون می باره...
دی ماه سال ۶۵ خیلی باران نمی‌بارید، مادرش می‌گفت. می‌گفت آن روز هم پشت در هوا صاف بود. وقتی پشتش را کرد و رفت بوی باران می‌آمد. می‌گفت نمی‌دانستم کجا داشت باران می بارید که بویش به ما رسیده بود.
_ایندفعه باید باروون بباره
چند ثانیه خوابش برد، کسی‌ را در خواب دید در یک کوچه، پشت یک در بزرگ. مرد پشتش به او بود داشت می‌رفت، کمی که گذشت خواست بر‌گردد و نگاهش کند اما پیرزن نمی‌خواست او را ببیند، دیگر نمی‌خواست! اینبار او نمی‌خواست و از خواب پرید. شروع کرد به نفس نفس زدن. پری خانم پشت کمرش را گرفت که بنشیند
_ اولین دیدارمون باید وا...قعی باشه... خرا...خرابش نکن، بعد از هفتاد سال...
همانطور نشست تا خوابش نبرد. لبخند زد
_ ارزشش رو داشت، ممنونم که هیچ وقت به خوابم نیومدی!
دخترک را که دیگر برای خودش خانمی شده بود از پنجره دید، دید که قاصدک را فوت می‌کند، قاصدک اینبار رفت تا آسمان تا ابرها، تا خودِ خورشید. پیرزن لبخند زد و قلبش سنگین شد. پری خانم قاب عکس را از روی سینه‌اش برداشت. پیرزن خودش را در ملحفه سفید قنداق کرد. منتظر بود، منتظر بود تا قاصدک خبری بیاورد. ناگهان یک عالمه قاصدک ریخت توی اتاقش، و مرد توی قاب را دید که به دیوار خالی تکیه داده بود. انگار مدت‌ها بود که آنجا بود، قاصدک ها دور و برش می‌چرخیدند، مرد اینبار لبخند می‌زد، جلو آمد، قاصدکها هم آمدند
_ قل یحیی‍… یحییها الذی انشاها... اول مره
_وای چقدر قشنگ شدی...
_ حاج خانوم… چی شد؟! یا فاطمه‌ی زهرا
مرد دست کشید روی صورتش که از لای ملحفه دیده می‌شد... خم شد او را بوسید
_شبیه بچگی هات…
اشک هایش فرو ریختند. اشک از روی صورتش سر خورد، خاکی شد، خونی شد، رنگ و بوی مرد گرفت.
_شبیه اونروز پشت در، خیلی دلم می خواست بغلت کنم اما…
اشک‌هایش با اشک‌های پیرزن قاطی شد. بوی باران خورد به صورت پیرزن.
_من جنگیدن رو از پشت در خونه شروع کردم…
_فسب...حن الذی بید...ه ملکوت ک...ل شی و... الیه ترجعون.
_ ای واااای!! حاج خانوم! خدایا
_من پشت اون در زخمی شدم، پشت اون در شهید شدم
_سلام.
آسمان صاف بود



محدثه اکبرپور
مهر ۱۴۰۰