یک داستان احساسیِ زنانه

عنوان داستان : خط پایان
نویسنده داستان : مریم محمودی تبار

هوای صبح‌گاهی مهرماه که با صدای خنده‌های زندگی‌بخش بچه‌ها، آمیخته بود، من را از حال خودم بیرون آورد و به بیرون کشاند. روی سکوی جلوی در، مشغول قدم زدن شدم، تنها دو هفته از شروع فصل گذشته بود اما درختان حیاط به حدی بی‌رنگ شده بودند انگار که به ماتم آمدن فصل مرگ نشسته بودند. بین شور و شادی بچه‌ها، ماتم درختان خودنمایی می‌کرد و نگاهم را به سمت خودش می‌کشید. به این فکر می‌کردم که الان است تمام برگهایشان زرد و زیر پا خرد و خمیر شود و همان‌طور که در فکر درخت‌ها بودم برای بچه‌هایی که لبخندزنان دست تکان می‌دادند، سرمی‌جنباندم که کسی مانتوام را کشید. همین‌که برگشتم صدای لرزانش را شنیدم:
- ببخشید خانم جان!
گویا چند باری صدا زده و من نشنیده بودم. از بچه‌های کلاس خودم بود، قیافه‌اش را می‌شناختم، اما اسمش را به خاطر نداشتم. از آنهایی بود که اسمش را هر بار از روی دفتر نمره می‌خواندم و هیچگاه پیش نمی‌آمد سر کلاس سوالی بپرسد و یا جز به اجبار چیزی بگوید، این بود که در خاطرم نمی‌ماند. کنارش ایستادم و لبخند زدم:
- سلام عزیزم، جانم؟
دستهای استخوانی‌اش را به موهای آشفته‌اش کشید و زیر مقنعه مرتبشان کرد، تا خواست حرف بزند، یکی از هم‌کلاسی‌هایش، بلند صدا زد:
- ژینا خانم! باز درس نخوندی، اومدی التماس خانم جان؟
در حالیکه از به خاطر آوردن اسمش مسرور بودم، نگاه تند و تیزی به آن شاگرد انداختم و با سر اشاره کردم که برود، ژینا نگاهش را به زمین دوخته بود. خم شدم روی زانو و به چشم‌هایش زل زدم:
- ژینا جان!
مردمک چشم‌هایش آرام و قرار نداشت، نگاهش لغزید روی نگاهم:
- خانم شما می‌تونید یه کاری برام بکنید، می‌تونید من رو ببرید... ببرید پیش مادرم؟
- پیش مادرت؟
با تکرار کلمه‌ی مادر، اشک، ته چشم‌های بزرگ و سیاهش حلقه زد:
- خانم! تو رو خدا به کسی نگید، می‌ترسم به گوش پدرم و زنش برسه. اونا میگن... میگن باید فراموشش کنم ولی من نمی‌تونم خانم.
زنگ کلاس را زدند و بچه‌ها هجوم آوردند طرف در، دست ژینا را گرفتم و از پله‌ها پایین بردم. دیدم اشک‌هایش، سر ریز کرده‌اند داخل چاله‌ی زیر چشم‌هایش. چشمهایم را از صورت خیسش گرفتم و به حیاط باز و بزرگ مدرسه دادم، داستان تکراری دور افتادن بچه‌ها از مادرشان همیشه قلبم را می‌خراشید، برگشتم طرفش، گریه امانش نمی‌داد. سرش را بین دستهایم گرفتم و بلند کردم.
- ژینا! من این قول رو بهت می‌دم، نمی‌گم، به هیچ‌کس، حتی خانم مدیر. حالا آروم باش و برو سر کلاست.
چشمهایش برقی زد، بریده بریده تکرار کرد:
- خیلی ممنون خانم جان، خیلی ممنون.
لبخندی زدم و برای چند ثانیه پلک‌هایم را به هم فشردم.
آن زنگ هنر داشتند، رو کردم به بچه‌ها:
- عزیزان! این زنگ چیزی برایتان نمی‌کشم، خودتان به دلخواه چیزی بکشید.
نتوانستم حتی یک بار به چشم‌هایش نگاه کنم، یکی دوبار رفتم کنار صندلی‌اش. از نقاشی‌اش چیزی نفهمیدم. تصاویر درهم و برهمی بود. تپه‌ها و کوههای دورافتاده، دو نفر پشت‌کرده و دست‌ در ‌دست هم آن طرف تپه، راه می‌رفتند
وقتی به خانه رفتم، سریع کارهایم را انجام دادم و برنامه‌ی کلاسی را جلو دستم گذاشتم، همان‌طور که در خاطرم بود، فردا ساعت سوم ورزش داشتند و این تنها شانس من بود که هر چه زودتر برایش کاری بکنم.
صبح، بعد از تمام شدن درس، همینکه صدای زنگ تفریح بلند شد بچه‌ها دویدند طرف حیاط، نگاهم دنبالش بود، وسایلش را آرام جمع کرد، قاطی چند نفر دیگر از بچه‌ها که جزو آخرین نفرهایی بودند، از کلاس خارج می‌شدند، به راه افتاد، از کنار میزم که رد شد، صدایش کردم:
- ژینا جان! تو بمان.
آمد، سربه‌زیر و ساکت کنار میز ایستاد.
- امروز می‌برمت پیش مادرت، ساعت سوم که ورزش دارید، طوری که کسی نفهمد از هم‌کلاسی‌هایت جدا شو و بیا بیرون از مدرسه، جلو در منتظرتم.
با چشم‌های گشاد اما بی‌حالش، به هر کلمه‌ای که از دهانم خارج می‌شد، نگاه می‌کرد.
- ژینا جان! دیشب نخوابیدی؟
سرش را پایین انداخت و جوابی نداد. سریع برگشتم سر بحث مادرش، دوباره سرش را بلند کرد و خیره نگاهم کرد.
- با معلم ورزش حرف زدم، گفتم که درست ضعیفه می‌خوام باهات کار کنم، به دوستات هم همین رو می‌گه. پس هر وقت آمد سرکلاس ازش اجازه بگیر و زود بیا بیرون.
سرجایش ول می‌خورد و دست‌هایش را به هم می‌مالید.
- ببینم!پدرت این ساعت کجاست؟
- سر کاره خانم، برای نهار میاد باز هم می‌ره سر کار.
نفس راحتی کشیدم، دستم را روی شانه‌اش گذاشتم و بلند شدم:
- پس زنگ سوم، جلو در.
از شدت شور و هیجان سر تا پایش می‌لرزید، سرش را تکان داد و از کلاس بیرون رفت.
ساعت سوم، کمی بعد از اینکه زنگ کلاس به صدا درآمد از دفتر بیرون آمدم، تمام کلاس جمع شده بودند ته حیاط، ده دوازده نفری به خط شده بودند و آماده‌ی اعلام معلم برای شروع مسابقه، بقیه هم اطرافشان را گرفته بودند و آماده‌ی تشویق. از حیاط بیرون رفتم، ژینا کنار در منتظرم بود یک چشمش به چپ و راستش بود و یک چشمش به من. سریع سوار ماشینش کردم و به راه افتادیم:
- حالا دیگه نمی‌خواد نگران باشی، به زودی می‌ری پیش مادرت.
برای بار اول دیدم که لبخند زد:
- ممنونم خانم جان، خیلی ممنونم.
سرم را پایین آوردم و لبخند خیسم را از نگاهش دزدیدم:
- از کدوم طرف برم؟
به سمت چپ اشاره کرد:
- اینجا خانم.
بعد از ده دقیقه که با ماشین رفتیم، سرش را جلو آورد:
- همین‌جا نگه دارید خانم جان، همین‌جا.
پایم را روی ترمز ‌گذاشتم و همان‌جا توقف کردم. سمت راستمان خانه‌ها کنار هم ردیف شده بودند، هر چه جلوتر می‌رفت فاصله‌اشان بیشتر می‌شد تا اینکه دیگر خانه‌ای نبود. سمت چپ، درخت‌های چنار کیپ هم برای رسیدن به نور، مسابقه گذاشته بودند، درست مثل دانش‌آموزانم که حیاط مدرسه آماده‌ی مسابقه بودند جز اینکه گویی چنارها یک پایشان خط شروع بود و پایه دیگرشان به طرف خط پایان، به خودم که آمدم، ژینا را دیدم که از بین چنارها بالا رفت و خودش را به شیپ تپه رساند، برای لحظه‌ای وحشت کردم و شک وجودم را فراگرفت، از ماشین پیاده شدم، دیدم، خودش را به قبرستان آن طرف تپه رساند.
حس کردم هزار کیلو شده‌ام، با زحمت پاهایم را از زمین جدا کردم و دنبالش به راه افتادم، دیدم که خودش را روی سنگ قبری انداخت و در حالیکه می‌بوسید و می‌بویدش زار می‌زد و بین هق‌هق گریه‌اش، چیزهایی به مادرش می‌گفت:
- سلام مادر جان... خیلی دلم برات تنگ شده... مادر جان کاش من رو هم با خودت می‌بردی... مادر.
حس کردم چیزی درونم شکست، چشم‌هایم می‌سوخت،پلک‌های لعنتیم روی هم نمی‌آمد، سرم سنگین شده بود، هر طوری که بود برگشتم طرف ماشین، در حالیکه طنین صدای ژینا را که کلمه‌ی مادر بود همچنان می‌شنیدم. سوار ماشین شدم و درش را روی خودم بستم.