داستان در مرحله‌ی نخست، باید در «روگفتار» مهندسی شود

عنوان داستان : صدای تونل ها را می‌شنوم.


صدای خورد شدن در گوشم پیچید. شبیه آوای ملایم گیتار بود! چه صدای قشنگی! یقه‌ام کشیده شد. انگار زیرپوش سفید و لک دارم، داره گردنم رو زیادی فشار می‌ده. نفس کشیدن رو سخت می‌‌کنه. چشم های سیاهش جلوی صورتم هست. نفس‌هاش دارن تو صورتم پخش می‌شن و قرمزی جلو چشمام هست. ترشحات دهنش روی پوستم پخش می‌شه. داره فریاد می‌کشه. این بار هم فقط پرده گوش من هست که می‌‌لرزه؟:
-پسره عوضی؟ بازم که بوی سیگار می‌دی! این بار چه بهانه ای داری؟ فندک کوفتیت کجاست تا باهاش همه هیکلت رو به آتیش بکشم؟
یه لبخند محو می‌‌زنم. این بار می‌‌دونم باید چی بگم. لب‌هام شکلی شدن که انگار رفتم از این ژله‌ها ریختم توش! ناخون هام هم دارن با لاک بنفش رنگ فرنچ می‌شن! با همون لحن ملایم می‌گم:
-نه! این یارویی که بغل دستم نشسته بود سیگار می‌‌کشید. تاکسی رو می‌گم.
هولم می‌ده و خوشبختانه مبل نرم زیر پام هست. هیچوقت انقدر نرم نبود! توی تونل باریک محو می‌شه. مثل همیشه فقط می‌‌خواست مچم رو بگیره. سیگار رو بر می‌‌دارم. اوه نه! بهتره فندک رو نزنم. من که نمی‌‌خوام صدای جیغ رو دوباره بشنوم. سیگار رو می‌ندازم. حیف شد. شاید یه سیگار من رو از این تونل های تو در تو نجات می‌‌داد.
چقدر نرمه! سرش رو نزدیک سرم می‌بینم. موهاش پرکلاغیه. رنگ نکرده؛ مو های خودشن. لبخند روی لب های باریکشه. صورتش بدون آرایش هم فوق العاده زیباست. مثل فرشته ای که بهم لبخند می‌زنه. دست تو موهاش می‌‌برم. اطراف رو نمی‌‌بینم ولی دیدن خودش کافیه. ترس ندیدنش من رو توی این دنیای تو در تو از درازی‌ها گیر انداخته.
چشمام باز شدن. هنوز همونجام. اولین باره دنیا رو اینطور می‌بینم! همیشه دنیا رو کامل می‌‌دیدم ولی الان انگار قایم شدم. کجا؟ پشت یه کرکره تنگ و سعی دارم به هر بدبختی از میون کرکره‌ها اطراف رو ببینم. بوی تعفن بدیه! به نظر می‌رسه بوی عرق خودم باشه. ای کاش قبلش خودم رو می‌‌شستم. ریش هام سر جاشونه؟ دندون هام چطور؟
اوه انگار هستن! چی؟ صدای نادره؟ کی اومد تو که نفهمیدم؟ باز هم خودشه در راهروی ورودی خونه؟:
-آرمان؟ با خودت چیکار کردی؟ بعد از باران نوبت خودت بود؟ گرفتن اون برات کافی نبود؟ تا کجا می‌خوای تو این تخیلات مسخرت زندگی کنی؟
صدام رو بلند می‌کنم. باید این‌بار بشنوه:
-نادر صد بار بهت گفتم اون‌ها تخیلات من نیستن. اون لعنتی‌ها نتیجه سال‌ها جون کندن من تو اون آزمایشگاه لعنتین! نتیجه پیدا کردن حقیقتن!
تلو تلو می‌خورم و روی زمین پرت می‌شم. کی از روی اون مبل بلند شدم رو نمی‌دونم. حس سیلی شبیه جای دست بابا هست! ولی مگر نه الان نادر اینجا بود؟ صدای نادر رو دوباره می‌شنوم:
-برای همین باران رو...
حرفش رو خورد! مثل همه این چند ماه. فریاد بلندی می‌کشم. هرچند مطمئنم نمی‌شنوه:
-من باران رو... من عاشق بارانم. من نمی‌ذارم یه تار از سرش کم شه!
این ‌بار سرم به زمین کوبیده شد. فرش خاکستری اتاقم هم رنگ خاکستره. صدای سوت لوله همزمان با درد وحشتناکی تو سرمه. ای کاش این زیرپوش رو دربیارم. از تو این باریکه میون کرکره‌ها دارم رنگ نارنجی رو می‌بینم. همین هست که داره من رو می‌پزه؟ بوی گند خودم داره خفم می‌کنه و اون شعله‌ها از پشت اون شیشه دارن جولان می‌رونن! می‌خندم. شعله‌ها بیشتر زبونه می‌کشن. و من بیشتر می‌خندم.
اشک از چشمم می‌چکه. چرا موهای مشکی عزیز دلم میون اون شعله هاست؟ ظرف شیشه ای روی گاز بلاخره شکست و صدای جیغش رو می‌شنوم. باران هم شکست؟ مگر باران فقط نمی‌باره؟ سر درد نمی‌ذاره به یاد بیارم!
دست های لطیفش یک حس آشنا دارن. صورتش محوه ولی مثل فرشته‌ها می‌درخشه. دوباره اون صدای آروم گیتار تو گوشمه. بوی عطرش رو می‌شنوم. بویی شبیه سوختگی معطر! صورتش رو نمی‌بینم ولی لبخندش تماشایی هست. داره می‌گه:
-من بهت اعتماد دارم آرمان! ما موفق می‌شیم. بیا با هم بسازیمش.
توی اون رو پوش سفید رنگ آزمایشگاه لاغر به نظر میاد. عینک محافظ رو چشمشه. می‌خندم. چند قدم جلو میرم. از دست این گرمای تابستون صندل پامه:
-چرا برای چسبوندن آینه‌ها هم عینک گذاشتی؟ مگر می‌خوای لیزرتو بفرستی مریخ خانم دکتر؟
نور منعکس شده از یکی از اون آینه‌ها چشمم رو به آتیش می‌کشه. باران می‌خنده:
-ماموریت بعدی فرستادن لیزر به فضا. ولی قبلش باید برای پایان نامه این لیزر رو بفرستیم رو میز استاد!
نزدیکش می‌شم. عینکش رو درمیارم تا چشماش رو بهتر ببینم. نور آینه های خورد شده تو چشمش افتاده. چشمون سیاهش منعکس کننده اون رنگ نارنجی و قرمزن و گرما دوباره برگشته. باران ته این تونل می‌باره. صدای قطره هاش رو می‌شنوم.
تونل تاریک فقط یک نقطه روشن داره. شعله هایی که دارن تو چشم های میشی باران در حال بارش می‌بینم! دوباره صدای نادره. صدای رعد و برق می‌پیچه و ته این تونل یکهو روشن و خاموش می‌شه:
-توی لعنتی باعثشی! اگر انقد به اون مغز عقب افتادت اعتماد نمی‌کردی هیچوقت اینطور نمی‌شد.
سرم رو به شدت تکون می‌دم.
جلوی نوارهای زرد رنگ ایستادیم. خاکستر زیر پاهامه و روم نمی‌شه تو چشم های نادر نگاه کنم. مهتابی بالای سرمون نصفش آب شده و فضا با یه پروژکتور روشنه. نادر در یک قدمیم هست و تشخیص این راه رو های دانشگاه چندان کار سختی نیست. هنوز اواخر تابستونه و موقع باریدن بارون نیست. از فضای بزرگ خاکستر شده چشمم رو می‌گیرم و به آفتاب آخرین غروب این فصل می‌ندازم. گفتم روم نمی‌شه؟ نه این اشتباهه! سرم رو این بار بالا میارم و مستقیم تو چشم‌هاش نگاه می‌کنم:
-...
لب هام به سرعت تکون می‌خورن و صدا تو گوشم اکو می‌شه. ولی نادر هم باز بیتفاوت داره نگاهم می‌کنه. بی حرکت فقط به من زل زده. دوباره صدام پرده گوش تنها یک نفر رو لرزوند! هیچکس نمی‌تونه حقیقت رو بشنوه! این خاکسترها شاید از جسمم باشن ولی از من نیستن! نه من اون آتیش رو راه انداختم و نه فیزیک اپتیک.
تونل خیلی باریکه. نفسی برای دوییدن نمونده و با این وجود من می‌دوم. پایانش باید جواب باشه. پایانش تنها سه چیز هست. باران آینه و من.
لبخند می‌زنم. الان دیگه اون تابستون سوزان گذشته. الان وسط زمستونیم. گرما هست که با من مونده. درسته! بال هام دیگه باز شدن و مهم نیست. مهم نیست کی مقصره! به هر حال که مقصرین در کنار هم ایستادن. بارن، آینه و من. به آینه نگاه نمی‌کنم. نمی‌خوام چهره کسی رو ببینم که به سیلاب پیوسته. بارون که میاد سیلاب راه می‌فته مگر نه؟ باران نباید می‌دید و دید . باید می‌پرسید و نپرسید.
دوبال در قفس سینم روی هم می‌خوابن. حالا دیگه می‌تونم همون پرنده رها باشم. خوابیده روی موج سیلاب. و با بسته شدن چشم هام تونل های بی انتها به نهایت تاریکشون می‌رسن.