وقتی نویسنده درک بهتری از دیدن و بوییدن و شنیدن دارد

عنوان داستان : برف
نویسنده داستان : زهرا میکائیلی

بسم الله
یقه اسکی بنفش را کشیدی روی سرت. زن توی آینه خودش را از من پنهان کرد. تو پشتت به من بود، دستت را برده بودی زیر یقه اسکی و لابد داشتی گردن بند را در می آوردی. زیر چشمی به زن توی آینه نگاه کردم، به صورت سبزه، ابروهای باریک درهم گره خورده و حلقه های فرخورده ی روی پیشانی اش. گوشه ی لبش را می جوید. نگاهمان باهم تلاقی کرد. برای یک لحظه ی گذرا فاصله ی دو لبش کمی بیشتر شد، شاید نشانه ی محوی از لبخند هجده سالگی.
گردن بند را باز کردی، روی میز انداختی و برس را برداشتی. زن هم موهایش را شانه می زد، تند و محکم طوری که انگار از موهایش انتقام می گرفت. صدای خرت خرت حرکت شانه لای موها هوایی ام کرد. کش حوله ای سرخ رنگت افتاد جلوی پاهایم. برنگشتی. برس را گذاشتی لای دندان هایت، پاها را خم کردی، با یک دستت موها را گرفتی و با دست دیگرت کش را از زمین برداشتی.
صدای خرت خرت کفش هایمان توی برف می آمد. اولین زمستانی بود که آمده بودیم این شهر. صبح پرده را کنار زده بودی و با جیغ کوتاهی گفته بودی پاشو! پاشو ببین چقدر برف! موهایت نامرتب و حلقه حلقه ریخته بودند سر شانه ها و توی صورتت و چشم های میشی ات از شادی می درخشیدند. مطمئن شده بودم که فرشتگان برای دیدن درخشش چشمانت هم که شده نخواهند گذاشت برف ها آب شوند. شوق تو وادارم کرده بود بعد از هفت سال برای اولین بار مرخصی بگیرم.

مثل استوایی هایی شده بودیم وسط قطب. همه ی لباس گرم هایمان را پوشیده بودیم و پنگوئن وار برف ها را لگد می کردیم. حلقه ظریفت به آغوش گرم دست هایم پناه برده بود و تنم را گرم می کرد.
پای کوه هیچ کس نبود. فقط صدای کفش ها بود و "ها"ی نفس هایمان و تِلِپ برف هایی که از روی شاخه ها پائین می ریختند. نشسته بودی روی برف و زل زده بودی به شهر برفی زیر پایمان. دوربین را درآورده بودم و به تنها سرخی وسط آن همه سپیدی چشم دوخته بودم. با لبخند گفته بودی: صبر کن. دور و بر را نگاه کرده بودی و روسری را انداخته بودی دور گردنت. برس را درآورده بودی، صدای خرت خرت برس وسط موهای مجعد مشکی، سکوت برف را شکسته بود و من زیباترین خنده ی دنیا را قاب گرفته بودم.

زن در آینه تکان خورد. سرسری نگاهی به خودش انداخت، دستی روی کِرِم باقیمانده زیر چشمش کشید. هرچه بهش زل زدم نگاهم نکرد و رفت.
پالتوی قرمزت را که برداشتی بلند شدم. تو دکمه ها را بستی و من زیپ کاپشنم را بالا کشیدم. تو گره روسری را سفت کردی و من شال را دور گردنم پیچیدم. دسته چمدان قرمز دو نفره مان را محکم کشیدی بیرون، تِقی صدا کرد. دو سه کتابی را که جدا کرده بودی برداشتی، کیف را انداختی روی دستت، کتابخانه ناله ای کرد. سوئیچ را از سر پیشخوان برداشتم. تا تو زیپ چکمه ها را ببندی ایستادم دم در کوچه.
نمی دانستم چه کنم. زل زدم به صورتت و تو نگاهم نکردی. روبرویم ایستادی، این پا و آن پا کردی و با صدای بلند نفَست را دادی بیرون. توی دهانم سیمان ریخته بودند و باز نمی شد. آمدی جلوتر و دستت را گذاشتی روی زبانه ی در. بوی هجده سالگی ات پیچید در مشامم.

از زیر مژه های فرو افتاده، هجده سالگی ات لبخند می زد، خجول و عمیق و گرم. بیست ساله شدم، کشیدمت طرف خودم... هجده سالگی بین شرم و عشق مردد بود، نگاهم نمی کرد. کنارش ایستادم، .. عطرش ملایم و وحشی و تازه روحم را پر کرد.

با دستی که کیف به آن آویزان بود آهسته هُلم دادی عقب و زیر لب گفتی: بریم. در را باز کردی، موزاییک زیر پایت تَلَقّی کرد و رفتی کنار ماشین. هاج و واج به راه پله خالی و ساکت، کنتور گاز که بی خیال شماره می انداخت و موزائیک لق پنجاه ساله نگاه کردم. تو چندمین نفری بودی که برای همیشه بدرقه اش کرده بود؟
بیرون سرد بود و روشن. روی ماشین به اندازه ی یک وجب برف نشسته بود. صندوق را باز کردم. چمدان قرمز دو نفره مان سنگین بود، اما نه سنگین تر از هجده سال خاطره.

شهر کوچک بود و ایستگاه بیرون شهر. هنوز تا حرکت قطار یک ساعتی مانده بود. نشستیم توی ماشین، تو به شیشه ی جلو و محوطه ی یک دست سفید اطراف ایستگاه خیره شدی و نگاه من بین سفیدی بیرون و نمک صورتت در رفت و آمد بود.
یک دفعه گفتی: خب دیگه برم. یک پایت را بیرون گذاشتی که انگار چیزی یادت آمد. برگشتی. دستکش را درآوردی و حلقه ی باریک طلا را گرفتی طرفم. انگار دستم را باز کرده بودم چون انگشترها بهم خوردند و جرینگ صدا کردند. سلامی در خداحافظی.
دستکش برگشت سرجایش، چمدان را برداشتی و آمدی کنار شیشه، سرت را خم کردی، بعد از دو روز مستقیم توی چشم هایم نگاه کردی و با برفی ترین صدایت گفتی خداحافظ.
پشتت را به من کردی و راه افتادی. آن قدر کنار ماشین ایستادم که قهوه ای ایستگاه دو تکه قرمز درخشان را بلعید، برفِ تازه شروع کرد به باریدن و تک و توک مسافران قطار دوان دوان به سمت ایستگاه رفتند، صدای سوت قطار به فاصله ی پنج دقیقه دو بار بلند شد و بعد هم همه جا را سکوت گرفت.
با سوزش دو طرف گونه هایم به خودم آمدم. کلاه، سرشانه ها و کفش هایم کاملا سفید شده بودند. به خودم تکانی دادم و چشمم افتاد به ماشین. سی و شش سالگی ات بعد از یک سفر دو هفته ای شاد و خسته نشسته بود روی صندلی جلو. شتابان در را باز کردم. ماشین سرد و خالی بود و تنها ردّی کمرنگ از هجده سال زندگی به جا مانده بود.