خیلی دور، خیلی نزدیک

عنوان داستان : چرا به مادر من تبریک نمی‌گویید؟

از پارسال که احمد توی مدرسه الم‌شنگه به راه انداخت، فهمیدم که من هم یک پرستارم. اما حالا خودم باید بخوابم که پرستار بیاید بالای سرم. فقط سقف را می‌بینم و تا اندازه‌ای می‌توانم از اطرافم با خبر شوم که سیاهیِ چشمانم در سفیدی تکان می‌خورد.
خودم هم نفهمیدم چطور شد که این بلا سرم آمد. دردش خیلی وقت بود ساکت شده بود. رضا هم بزرگ شده بود و مشغولیت‌های من هم بیشتر. غرق رضا بودم و نمی‌فهمیدم درد منتظر یک جرقه است. احمد هم نمی‌دانم چطور یازده سالش شد. فرصتی باقی نمانده بود که به درس‌هایش برسم. آمدن کرونا هم دیگر کار را سخت‌تر کرد. با تبی که به جانِ رضا افتاد و ول‌کن هم نبود، گفتم کارش تمام است. وقتی به دنیا آمد، بیست روزی در بیمارستان بستری بود. دکترها نمی‌دانستند چرا این شکلی شده. دهانش همیشه باز بود و پاهایش چنان روی هم افتاده بود که نمی‌شد از هم جدایشان کرد. برای نگهداری از یک معلول آماده نبودم. دکترها می‌گفتند شاید اکسیژن کم آورده. بارها سوزنی را فرو کردند توی کمرش و آب از نخاعش گرفتند. اما بی‌فایده بود. الآن پانزده سال است که رضا را به همین شکل، افقی، روی دستانم است.
تبی داشت که پایین نمی‌آمد. پاهای کج‌وکوله‌اش را با آب شستم. بی‌فایده بود. تب داشت، اما می‌لرزید. سرفه هم می‌کرد. از سرفه‌هایش دلم ریش می‌شد. چطور با دهانی که نمی‌توانست باز و بسته کند، سرفه می‌کرد. چشمانش به من بود. گرچه سیاهی چشمانش دیوار را نشانه رفته بود. می‌دیدم که توانی برایش نمانده. بردمش بیمارستان. گفتند باید بستری شود. مگر می‌توانستم از او دل بِکنم؟ پانزده سال تر و خشکش کرده‌ام. نمی‌توانستم. گفتند باید بستری شود. پسرِ پانزده ساله را در بخش اطفال بستری کردند. آخر مثل بچه باید ازش نگهداری می‌کردند.
یک روز بعد گفتند تستش مثبت شده. همین کافی بود که جرقه اول درد زده شود. گردن و کمرم به صدا در آمد. دردِ کهنه بود. نو شد. بردنش بخش کرونا. آنجا دیگر نمی‌توانستم حتی ببینمش. التماس می‌کردم. به پای‌شان افتادم که باید من کنارش باشم. بنده خداها قبول کردند. آخر پرستار کم داشتند. دردسرهای خودشان و شلوغیِ بخش کرونا یک‌طرف، تر و خشک کردن یک معلول هم یک طرف. آخر من هم شدم پرستار.
همین ده روز پیش بود که معلمِ احمد در گروهِ مادران، روز پرستار را تبریک گفت. اسم دو تا از مادران که پرستار بودند هم آورد. احمد دور از چشمان من این پیام را دیده بود. در جوابِ معلم نوشته بود: «چرا هیچ‌کس به مادر من تبریک نمی‌گوید؟ مادر من هم پرستار است. پانزده سال است که از برادرم پرستاری می‌کنم.» آخرش هم نوشته بود: «مامانم دوسِت دارم.» البته فقط امسال نبود. سالِ قبل، احمد مدرسه‌ی دیگر بود. سر صف، مدیر مدرسه اسامیِ دانش‌آموزانی که مادرشان پرستار است را می‌خواند. احمد با بغض می‌آید جلویی صف، داد و بی‌داد راه‌ می‌اندازد که مگر مادر من پرستار نیست؟ چرا به مادر من تبریک نمی‌گویید؟ با چشمانِ پف‌کرده، بدون کیف، رسید خانه، نفس‌نفس‌زنان پرید توی بغلم و من را ‌بوسید. خیسیِ بوسه‌هایش با اشکش یکی شده بود. رضا فقط ما را با چشمانش می‌دید. «أأ...أأ...واا...واا...» ازجمله آواهایی‌ست که رضا استفاده می‌کند. دیدن لبخندش برای من، پدرش و احمد شده یک آرزو. البته پلک‌هایش که به هم نزدیک می‌شود، می‌توان خوش‌حالی‌اش را تشخیص داد.

وقتی با لباسِ گان، شیلد، عینک مخصوص و پاپوش‌ها که پوشیدنش، سرجمع یک ربع طول کشید، رفتم بالای سرِ رضا، رضا من را نشناخت. همین یک روزی که منتقلش کرده‌اند بخش کرونا، آرام و قرار ندارد. نمی‌گذراد ماسکِ اکسیژن روی صورتش بگذارند و گردنش را به دو سمت تکان می‌دهد و می‌گوید: «آآ..آآ...» سرپرستار می‌گوید نمی‌داند مشکلش چیست. جواب می‌دهم: «مادرش را می‌خواهد.» اما وقتی با این لباس‌ها رفتم بالایِ سرش دلم لرزید. من را نشناخت. دستی به سرش کشیدم. کمی ساکت شد اما آرام نه. دور از چشمِ پرستاران عینکِ بخارگرفته و شیلد را برداشتم. چشمانم، به سیاهیِ منحرف‌شده‌ی چشمانش افتاد. هر دو چشمان‌مان خیس شد. انگشتانِ بلند و کوتاهش را به دستانم نزدیک کرد. سرد بود. من هم سرد بودم. اما آرام شد. ماسکِ اکسیژن را که روی صورتش گذاشتم، پلک‌هایش را برهم گذاشت و خوابید.
به پرستارها می‌گفتم: «اگر کاری دارید به من بگویید. بعد از پانزده سال، آن‌قدر یاد گرفته‌ام که بتوانم کمک‌دست‌تان باشم.» تشکر کردند از اینکه خودم آمده‌ام و پرستاری فرزند معلولم را می‌کنم. دو هفته بالای سرش بودم. هیچ‌کس جواب درستی به من نمی‌داد که چرا او را مرخص نمی‌کنند. از نوشته‌های توی مانیتورِ بالای سرِ رضا هم سر درنمی‌آوردم. اما همه به من امید می‌دادند که رضا خوب می‌شود. ولی یک صبح، نماز خوانده بودم که رقتم اتاق رضا. تخت خالی بود. مانیتور هم خاموش. افتادم. گردن وکمرم با هم گرفت. خشک شده بودم. مثل درختی در پاییز. دیگر جرقه‌ی نهایی زده شده بود. چشم باز کردم رویِ تخت بودم. ماسکِ اکسیژن روی صورتم بود. فقط می‌توانستم، نورِ سفیدِ سقفِ اتاقی که رضا در آن بستری بود را ببینم. من جایِ رضا بستری بودم. نمی‌دانستم احمد کجاست؟ رضا کجاست؟ حتما رضا مُرده. خیلی وقت است منتظر رفتنش هستم.
پرستار آمد. چشمانِ نگران من را که دید گفت: «رضا را منتقل کردیم بخش آی‌سی‌یو، مراقبت‌هایِ ویژه. نگران نباشید. حالش بهتر شده.»
نفس کم آورده بودم. فقط در دل گفتم که: «رضا در آیی‌سی‌یو، نیاز به مراقبت‌هایِ ویژه‌ی مادرش ندارد؟» اشک از گوشه‌ی چشمانم به بالشت رسید.
ـ ای مادرت بمیرد رضا... .
روزی را به یاد می‌آورم که رضایِ بیست روزه را از بیمارستان مرخص می‌کردیم. همه می‌گفتند: «این دیگر برای تو بچه بشو، نیست...» راست می‌گفتند. بچه نشد، رضا، همه‌ زندگی مادرش شد.